30 listopada rozpoczęliśmy nowy rok, oczywiście nie kalendarzowy, bo na jego początek trzeba jeszcze trochę poczekać. W tym dniu rozpoczął się Adwent, a wraz z nim nowy rok kościelny i duszpasterski, który przeżywać będziemy pod hasłem: „Uczniowie – misjonarze”.

Czym jest Adwent? Słowo „Adwent” (z łac. adventus oznacza przyjście, przybycie) to okres w roku liturgicznym, który obejmuje cztery kolejne niedziele przed uroczystością Bożego Narodzenia. Stanowi równocześnie pierwszy okres w nowym roku liturgicznym. Czas Adwentu ma podwójne znaczenie, z jednej strony ma nas przygotować na uroczystość Bożego Narodzenia, z drugiej ma ukierunkowywać nasze myśli ku powtórnemu przyjściu Chrystusa przy końcu świata. Dawniej czas Adwentu, na wzór Wielkiego Postu, trwał 40 dni. Rozpoczynał się 11 listopada i nazywany był czterdziestnicą.

Z Adwentem związana jest tradycja odprawiania wcześnie rano (obecnie coraz częściej wieczorem) Mszy Świętej ku czci Najświętszej Maryi Panny, nazywanej roratami. Nazwa ta pochodzi od pierwszych słów introitu Mszy Świętej: „Rorate coeli de super” – „Spuśćcie rosę”. W czasie tej Mszy Świętej pali się dodatkowa, pięknie przyozdobiona świeca – roratka. Symbolizuje ona Maryję. Udział w roratach jest świadectwem naszej wiary, naszego czuwania i oczekiwania wraz z Maryją na przyjście Pana. To także czas uczenia się od Maryi pokornej służby Bogu i ludziom, przyjmowania woli Bożej, nawet wtedy, gdy nie do końca ją rozumiemy.

Udając się na roraty, zabieramy lampiony, które oświetlają nam drogę. W kościele w czasie wprowadzenia wygaszone są wszystkie światła. Zapalane są w czasie śpiewu „Chwała na wysokości Bogu…” i symbolizują przejście człowieka ze stanu grzechu i trwania w ciemności do stanu łaski uświęcającej, odnalezienia Boga w swoim życiu.

Jeśli czuwamy, to znaczy, że na kogoś oczekujemy. My oczekujemy na przyjście Pana. Na to spotkanie mamy być nieustannie gotowi. Dawniej w okresie Adwentu nie wolno było pracować w polu nawet wtedy, kiedy pozwalały na to warunki pogodowe. Z tym okresem związane są różne lokalne tradycje, np. na Podlasiu otrąbiano Adwent na ligawkach. Był to dla mieszkańców znak, że rozpoczyna się okres, kiedy więcej czasu należy poświęcić na modlitwę, skupienie, wyciszenie, post.

Wiele pięknych tradycji związanych jest z tym okresem, warto je przypominać, by ocalić je od zapomnienia.

W Mikstacie dzieci spotykają się w soboty po 16 dniu miesiąca na Rochowych Szesnastkach. Podczas tych spotkań poznają nie tylko tradycje odpustowe, ale także te związane z rokiem obrzędowym, liturgicznym. Na listopadowym spotkaniu rozmawiano z nimi o tradycjach i zwyczajach związanych z okresem Adwentu. Dzieci chętnie uczęszczają na roraty. Jeśli Adwent, to oczywiście wieniec adwentowy, z czterema świecami symbolizującymi cztery jego niedziele. Zapalane w kolejne niedziele świece wskazują, że czas przyjście Jezusa jest coraz bliżej. Pierwsza świeca na wieńcu adwentowym nazywana jest Świecą Proroków, którzy zapowiadali przyjęcie Mesjasza, symbolizuje ona nadzieję. W II niedzielę Adwentu zapalimy Świecę Betlejem – odnoszącą się do miejsca, gdzie narodził się Pan Jezus. Symbolizuje ona pokój. III świeca to Świeca Pasterzy, symbolizująca radość. Ostatnia świeca to Świeca Aniołów, która symbolizuje miłość.

Powoli staje się tradycją, że dzieci z Rochowej Szkoły przygotowują wieńce adwentowe, na których wraz z bliskimi w kolejne niedziele Adwentu zapalają kolejne świece. Zobaczmy, jak piękne wieńce przygotowały w tym roku…

Trwamy w czasie radosnego oczekiwania na uroczystość Bożego Narodzenia. Może warto w długie grudniowe wieczory wrócić do spotkań i rozmów, niech staną się one okazją do przekazania młodemu pokoleniu pięknych tradycji. Ocalmy je od zapomnienia…

Małgorzata Strzelec
ks. Krzysztof Ordziniak

Poleć innym!