Prawdziwy pokarm i prawdziwy napój
● Rozważa: ks. Jakub Dzierżak ●

Msza św. w zwyczajnej formie rytu rzymskiego.

XX Niedziela Zwykła, rok B (18.08.2024 r.)
Ewangelia: J 6, 51-58 ●

Organizm ludzki, aby dobrze funkcjonował, potrzebuje zdrowego, treściwego pokarmu, bogatego w wartości odżywcze. Można codziennie stołować się w McDonald’s, ale po krótkim czasie skończyłoby się to tragedią. Podobnie jest z duchowością – aby dobrze funkcjonowała, nie wystarczy wrzucać byle czego, aby zaspokoić głód; potrzeba prawdziwego pokarmu.

Jeśli z wiarą chcemy słuchać słowa Bożego w najbliższą niedzielę, to raczej nie poddajemy w wątpliwość tego, że zostaliśmy stworzeni przez Boga z pomocą naszych rodziców. Pan Bóg, jako „producent”, zostawił w naszym duchowym kodzie genetycznym swój ślad. Na bardzo głębokim poziomie naszego wewnętrznego „ja”, można powiedzieć: „na dnie serca”, Bóg zostawił pustą przestrzeń dla Siebie. Jest to najgłębsza potrzeba miłości, przynależności, więzi, serdecznej przyjaźni z Nim. Tylko Bóg może zaspokoić najgłębsze nasze potrzeby. On nas stworzył, abyśmy byli z Nim w relacji, jak przyjaciel
z przyjacielem.

Ten głód miłości objawia się na różne sposoby: przez odczucie samotności pomimo wielu osób obecnych w naszym życiu; przez rozczarowania osobami, które wydawały się receptą na nasze szczęście; przez jakiś ciągły niedosyt, wiercący nas w środku, mimo że zasadniczo mamy wszystko, co w życiu potrzeba. To jest pustka serca, która woła o tę jedyną więź, której nic nie zastąpi. Jeśli uświadamiamy sobie obecność tego głodu, to już połowa sukcesu. Teraz przychodzi moment, co z tym głodem chcemy zrobić.

Jeśli zaspokoimy go prawdziwym Pokarmem, tzn. Chrystusem, spożywanym
w Eucharystii, spotykanym w modlitwie, moim Przyjacielem – to wszelkie pozostałe relacje do ludzi będą właściwie ustawione i uporządkowane. Nawet, gdy przyjdzie życiowa burza, nie złamię się, bo trwam w mocnym Drzewie – Bogu Wszechmogącym. Jeśli ten głód miłości zostawimy bez Boga, serce automatycznie będzie się napychać każdą namiastką tej Miłości. To tak jak zraniona dziewczyna, która jako dziecko nie doświadczyła prawdziwej miłości mężczyzny-ojca, rzuca się w ramiona pierwszego-lepszego chłopaka, oczekując wielkiej miłości, narażając się jednocześnie na kolejne potężne zranienie.

Człowiek głodny Boga, jeśli tego głodu nie zaspokoi, będzie oczekiwał od ludzi zbyt wiele. Będzie oczekiwał po prostu tego, aby oni stali się Bogiem – a to przecież niemożliwe. Będzie ciągły niedosyt w relacji, frustracja i rozczarowanie.

Dlatego niech dzisiejsze słowo Boże będzie zachętą do tego, aby dbać o tę podstawową, najgłębszą więź – serdeczną przyjaźń z Chrystusem, obecnym w Najświętszym Sakramencie.

————–

Ks. Jakub Dzierżak – prezbiter diecezji rzeszowskiej, pochodzący z Sanktuarium pw. Matki Bożej Łaskawej w Chmielniku. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk Ks. Bp. Jana Wątroby w 2020 roku. Studiuje nauki biblijne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim im. św. Jana Pawła II.

Słowa Ewangelii według Świętego Jana
 Jezus powiedział do Żydów:
 «Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje Ciało, wydane za życie świata».
Sprzeczali się więc między sobą Żydzi, mówiąc: «Jak On może nam dać swoje ciało do jedzenia?»
Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie jedli Ciała Syna Człowieczego ani pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.
Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim.
Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. To jest chleb, który z nieba zstąpił – nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki».

Poleć innym!