Patrzeć z wiarą…

● Rozważa: ks. Bohdan Dutko MS ●

IV Niedziela Zwykła (C), 30.01.2022,
Ewangelia: Łk 4, 21-30●

„Często jesteśmy – również ludzie wierzący – ślepi na całe wymiary rzeczywistości i wcale nie odczuwamy tego kalectwa.” (o. Jacek Salij OP)

Oddalił się

Kiedy próbuję przyglądnąć się mieszkańcom Nazaretu, jak reagują na komentarz Jezusa co do słów proroka: „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana (Łk 4, 18-19), że «Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli», to przypominają mi się słowa Izajasza: „Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie” (Iz 6, 9).

Oko i ucho! Bóg dał nam oczy, by patrzeć i widzieć, a także uszy, by słuchać i słyszeć…

Słuchają Jezusa, ale nie rozumieją, że to proroctwo dziś wypełnia się w Nim. Patrzą na Jezusa i nie widzą w Nim Mesjasza, a tylko syna Józefa. Nie rozeznali.

Słuchać i patrzeć

Łatwo przypiąć komuś łatkę: głusi i ślepi! I wydaje się, że należy się ona tym ludziom z Nazaretu. Ale komu konkretnie? Ewangelista nie wymienia nikogo z imienia, a jeśli nie wymienia, to chodzi o mnie!

To przecież ja jestem tym, który słucha Jezusa. Ile razy byłem zachwycony, zadziwiony „pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego”! Przecież wielokrotnie – jak Żydzi – jestem zdumiony słowem Jezusa! I co z tego?

Nic nie rozumiem. Pociesza mnie fakt, że Jezus często mówił do słuchających: „nic nie rozumiecie”. Jestem ciągle w drodze… Przebijam się z mroku…
Patrzyli na Jezusa i nic nie widzieli..! Ile razy patrzę na Niego i kogo widzę?

Patrzenie z wiarą jest innym patrzeniem…

Krajanie

Jezus czyta serce każdego. Wie, co w nim noszą Jego krajanie. Czyżby zżerała ich zazdrość, że wiele cudów uczynił w Kafarnaum, a nie u nich?! Bo gdyby było to pośród nich, uwierzyliby w Niego!

W świecie jest mnóstwo cudów. Pielgrzymi przybywający do La Salette czy Dębowca zawsze pytają: a czy tu były cuda?
Cuda były wczoraj i dzieją się dziś w Lourdes, Fatimie, Rzymie, Jerozolimie, San Giovanni Rotondo… Cuda nie sprawiają, że wierzymy.

Jestem świeżym ozdrowieńcem! Nie, nie z Covid-19, ale z nowotworu. Odczytuję to jako cud (lekarze także). Ale zobaczenie cudu czyjegoś uzdrowienia automatycznie nie rodzi wiary w Jezusa. Cud fizyczny mało kogo nawraca. Więcej – może stać się okazją do wątpienia i kwestionowania istnienia choroby!

A jak cud nawrócił mnie? Jak zmienił moją wiarę, moją relację z Jezusem?

Unieśli się gniewem

Mocno nas boli, gdy ktoś zarzuci nam brak wiary. Stąd trudno się dziwić reakcji zgromadzonych w synagodze. „Oko gniewem zamglone prawdy nie rozeznaje. Kiedy oczy są zamroczone gniewem, nie widzą różnicy między tym, co słuszne, a tym, co niesłuszne” (św. Bernard).

To uniesienie się gniewem można opisać jako wzburzenie czy szał! Mówimy, że ktoś wpadł w furię, szał. A szał jest czymś mocniejszym niż gniew. Może człowieka poprowadzić do bardzo złego zachowania. Przykładem jest król Saul. Jonatan, jego syn, wstawiał się za Dawidem, czym ściągnął na siebie gniew ojca, który w przypływie szału cisnął w kierunku syna dzidą (por. 1Sm 20, 32).

Są takie wydarzenia, których czas nie może wymazać z pamięci. Na pielgrzymce po Włoszech w jednym z hoteli nasza grupa została potraktowana bardzo niegrzecznie. Zachowanie recepcjonisty wzburzyło mnie. Na odjezdne w porywie złości powiedziałem: „To miejsce nie zasługuje na to, żeby na ścianie wisiał krzyż. Tu nie ma miłości!” Odpowiedź była niemal natychmiastowa: „A ty nie zasługujesz, żeby nosić koloratkę, bo nie masz miłości!” Ścięło mnie z nóg. O… zabolało mocno!

Zupełnie mnie nie dziwi, że zgromadzeni w synagodze uniesieni gniewem „wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na urwisko góry”. Wiem co to znaczy wyrzucić kogoś z serca, a jeszcze strącić i wrzucić w przepaść…

Tak pragnę, aby Jezus był blisko mnie, a poczułem, że oddalił się… zobaczyłem tylko Jego plecy…

Ks. Bohdan Dutko, misjonarz saletyn. Po przyjęciu święceń kapłańskich (1988) pracował jako katecheta w parafii Matki Bożej Saletyńskiej w Olsztynie, studiował w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim i pełnił posługę duszpasterza akademickiego w Rzeszowie. W 1996 r. po raz pierwszy został redaktorem naczelnym dwumiesięcznika „La Salette – Posłaniec Matki Bożej Saletyńskiej”, którą to funkcję pełnił ponownie w latach 2007-2012 i pełni od 2015 r. W latach 1997-2000 był asystentem w Radzie Prowincjalnej w Warszawie, następnie przez sześć lat był przełożonym wspólnoty zakonnej i proboszczem w Rzeszowie. W latach 2012-2015 pełnił funkcję wikariusza Polskiej Prowincji Zgromadzenia Księży Saletynów. Od 2018 r. jest dyrektorem “Centrum Pojednania” Domu Rekolekcyjnego w Dębowcu.

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Kiedy Jezus przyszedł do Nazaretu, przemówił do ludu w synagodze: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, które słyszeliście». A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym łaski słowom, które płynęły z ust Jego. I mówili: «Czy nie jest to syn Józefa?» Wtedy rzekł do nich: «Z pewnością powiecie Mi to przysłowie: Lekarzu, ulecz samego siebie; dokonajże i tu, w swojej ojczyźnie, tego, co wydarzyło się, jak słyszeliśmy, w Kafarnaum». I dodał: «Zaprawdę, powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę, mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman». Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwawszy się z miejsc, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na urwisko góry, na której zbudowane było ich miasto, aby Go strącić. On jednak, przeszedłszy pośród nich, oddalił się.

Poleć innym!