Woda Chrystusa
● Rozważa: ks. Julian Wybraniec ●

Trzecia Niedziela Wielkiego Postu (15 marca 2020)
Czytania: Wj 17, 3-7, Rz 5, 1-2. 5-8
Ewangelia: J 4, 5-42

Pragnienie jest jedną z oznak życia. Bez wody życie zarówno zwierząt, jak i roślin byłoby niemożliwe. W krajach o gorącym i suchym klimacie pragnienie może stanowić także zjawisko dosyć dokuczliwe, jednak mimo wszystko pozostaje przejawem życia, które broni się przed śmiercią.

Samarytanka całkiem słusznie dziwi się obietnicy danej przez Jezusa. Mówi On jak mędrcy wschodni, stosując wyobrażenia i zakładając, iż na początku Jego słuchacze pojmą je na sposób materialny, dosłownie, aby następnie stopniowo doprowadzić ich do zrozumienia duchowego. Picie i dalsze odczuwanie pragnienia jest właściwym przykładem na życie duchowe, którego rytm uwarunkowany jest przez te dwa momenty. Zresztą nawet samo życie podzielone zostaje na tysiące chwil, które następują jedna po drugiej. Niestety często owe chwile bywają sprzeczne ze sobą, wówczas doświadczamy stanu wewnętrznego konfliktu. Jak bardzo chcielibyśmy już teraz przeżywać w nas samych i wewnątrz naszych relacji ostateczny pokój i piękno! Chrystus obiecuje nam, iż to się ziści, ale nie tutaj na ziemi, lecz w życiu wiecznym, które nie jest, jak niektórzy sobie wyobrażają, „długim czasem”, lecz wręcz przeciwnie, „czasem całym”, „pełnym”, stałą obecnością piękna, dobra i szczęścia.

Samarytanka wyraża swoją wolę w sposób prosty, słowami, które jako pierwsze przychodzą jej do głowy. W czasach, kiedy nie było jeszcze wodociągów, jednym z codziennych obowiązków każdej kobiety było przynoszenie wody. Niestety studnie, tak jak owa studnia Jakuba, która istnieje aż po dzień dzisiejszy, położone były w znacznej odległości od miasta. Gdyby pragnienie nie istniało, wówczas kobietom zostałby oszczędzony ten wielki wysiłek. W znaczeniu metaforycznym brak pragnienia odpowiada takiemu stanowi ducha, w którym czujemy się w pełni zadowoleni, kiedy osiągnęliśmy już wszystko, czego sobie życzyliśmy. Jest to jednak możliwe jedynie w ograniczonym wymiarze. Czasami zdarza się, iż otrzymujemy to, na co czekaliśmy od dłuższego czasu. Wówczas mówimy z satysfakcją: „Teraz mam już wszystko”. Jednak owo „wszystko” jest najwidoczniej bardzo ograniczone i ulotne, i z czasem zaczyna nas nużyć. „Serce nie zazna spokoju – pisze święty Augustyn – póki nie spocznie w Tobie”. Ponieważ dusza ludzka jest nieśmiertelna, jej pragnienie jest nieskończone i dlatego też nie może zatrzymać się na czymś, co jest jedynie tymczasowe. Chrystus, Człowiek i Bóg, może obiecać nam, iż zaspokoi nasze pragnienie. W tym życiu czyni to jednak, nie mając na celu samego zadowolenia człowieka, lecz to, aby człowiek wzrastał i osiągnął nieskończoną wielkość.

Woda jest tematem pieśni, wierszy, refleksji… Bez wody nie byłoby życia. Widać to wyraźnie w państwach cierpiących na suszę: tam, gdzie woda nie dociera, zaczyna się pustynia.

Filozof Tales z Miletu mawiał, iż wszystko bierze swój początek z wody. Jest to dość naiwne stwierdzenie. Znacznie lepszą jest refleksja świętego Cyryla z Jerozolimy, który mówi o ogrodzie ze studnią. Jego woda służy do zraszania wszystkich kwiatów. Woda jest bezbarwna, jednak w lilii przybiera kolor biały, w róży czerwony, w fiołku – fioletowy. Każdy kwiat posiada swój charakterystyczny piękny kolor, zaś woda potrzebna mu jest, aby ten kolor mógł się zrealizować. U świętego Cyryla wyobrażenie ogrodu staje się obrazem łaski Chrystusa, Ducha Świętego wlanego do naszych serc, w których staje się źródłem umożliwiającym zrealizowanie wszystkich talentów, jakimi Bóg nas obdarzył, abyśmy umieli żyć, a zwłaszcza abyśmy osiągnęli życie wieczne. Jakiego koloru będą nasze kwiaty? To zależy już od osobistego powołania, dla wszystkich jednak przygotowane zostało miejsce w ogrodzie Boga.


Ks. Julian Wybraniec – w maju 2012 r. przyjął święcenia kapłańskie. Obecnie jest wikariuszem w rzeszowskiej katedrze. Jego pasją jest liturgia oraz muzyka liturgiczna w teorii i praktyce.

Jezus przybył do miasta samarytańskiego zwanego Sychar, w pobliżu pola, które dał Jakub synowi swemu, Józefowi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy źródle. Było to około szóstej godziny.

Wówczas nadeszła kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić!» Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta, by zakupić żywności.

Na to rzekła do Niego Samarytanka: «Jakżeż Ty, będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić? » Żydzi bowiem i Samarytanie unikają się nawzajem.

Jezus odpowiedział jej na to: «O, gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest Ten, kto ci mówi: „Daj Mi się napić”, to prosiłabyś Go, a dałby ci wody żywej».

Powiedziała do Niego kobieta: «Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego, Jakuba, który dał nam tę studnię, i on sam z niej pił, i jego synowie, i jego bydło?»

W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: «Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu».

Rzekła do Niego kobieta: «Panie, daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać».

A On jej odpowiedział: «Idź, zawołaj swego męża i wróć tutaj!»

A kobieta odrzekła Mu na to: «Nie mam męża». Rzekł do niej Jezus: «Dobrze powiedziałaś: Nie mam męża. Miałaś bowiem pięciu mężów, a ten, którego masz teraz, nie jest twoim mężem. To powiedziałaś zgodnie z prawdą».

Rzekła do Niego kobieta: «Panie, widzę, że jesteś prorokiem. Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga».

Odpowiedział jej Jezus: «Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, nawet już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu

i prawdzie, a takich to czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest duchem; trzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie».

Rzekła do Niego kobieta: «Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem. A kiedy On przyjdzie, objawi nam wszystko».

Powiedział do niej Jezus: «Jestem nim Ja, który z tobą mówię».

Na to przyszli Jego uczniowie i dziwili się, że rozmawiał z kobietą. Żaden jednak nie powiedział: «Czego od niej chcesz? – lub: Czemu z nią rozmawiasz?» Kobieta zaś zostawiła swój dzban i odeszła do miasta. I mówiła ludziom: «Pójdźcie, zobaczcie człowieka, który mi powiedział wszystko, co uczyniłam: Czyż On nie jest Mesjaszem?» Wyszli z miasta i szli do Niego.

Tymczasem prosili Go uczniowie, mówiąc: «Rabbi, jedz!» On im rzekł: «Ja mam do jedzenia pokarm, o którym wy nie wiecie».

Mówili więc uczniowie między sobą: «Czyż Mu kto przyniósł coś do zjedzenia?»

Powiedział im Jezus: «Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło. Czyż nie mówicie: „Jeszcze cztery miesiące, a nadejdą żniwa?” Oto powiadam wam: Podnieście oczy i popatrzcie na pola, jak się bielą na żniwo. Żniwiarz otrzymuje już zapłatę i zbiera plon na życie wieczne, tak iż siewca cieszy się razem

ze żniwiarzem. Tu bowiem okazuje się prawdziwym powiedzenie: Jeden sieje, a drugi zbiera. Ja was wysłałem, abyście żęli to, nad czym wy się nie natrudziliście. Inni się natrudzili, a wy w ich trud weszliście».

Wielu Samarytan z owego miasta zaczęło w Niego wierzyć dzięki słowu kobiety świadczącej: «Powiedział mi wszystko, co uczyniłam». Kiedy więc Samarytanie przybyli do Niego, prosili Go, aby u nich został. Pozostał tam zatem dwa dni. I o wiele więcej ich uwierzyło dzięki Jego słowu, a do tej kobiety mówili: «Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, usłyszeliśmy bowiem na własne uszy i wiemy, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata».

Poleć innym!