Perykopa ewangeliczna: Łk 5,1–11 (Cudowny połów ryb i powołanie apostołów)
Rozważa: ks. Bohdan Dutko MS

„Jestem niczym, ale jestem Twój.”
św. Bernard z Clairvaux

Jestem niczym

Jestem grzesznikiem i nic nie znaczę, jestem niczym… Takie wyznania słyszałem nie raz. Tak o sobie mówił także św. Paweł (por. 2Kor 12,2) i pewnie też to miał na myśli św. Piotr, mówiąc Jezusowi: «Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny».

Święta Teresa mówiła: „Jestem niczym, On jest wszystkim”, zaś św. Katarzyna ze Sieny stwierdziła: „Jestem niczym plus grzech!” Co za wyznanie! Jak to niczym? My ciągle chcemy być czymś. Czynimy wiele, aby coś znaczyć: stajemy na palcach, aby tylko nas ujrzano, pchamy się łokciami, aby być we właściwym miejscu.

A siostra?

Opowiadała mi siostra zakonna, że kiedy skończyła posługę przełożonej wspólnoty zakonnej i przestała być dyrektorką przedszkola, pewnego dnia znalazła się w zacnym towarzystwie. Wszyscy zgromadzeni zaczęli się przedstawiać. Był dyrektor, proboszcz, prałat, profesor. Przyszła kolej na nią. Padło pytanie w jej kierunku: a siostra, to kim jest? Pomyślałam chwilę – mówi, i odpowiedziałam: niczym!

Ale to nie jest prawda! My nie znaczymy coś wtedy, kiedy piastujemy urzędy, mamy tytuły przed nazwiskiem, czy nosimy właściwe stroje. Jesteśmy kimś dlatego, że jesteśmy, że jesteśmy chciani i kochani przez Boga.

Zapytano kiedyś rabbiego Aarona, czego nauczył się u swojego mistrza. – Niczego – odparł. – Nauczyłem się niczego. Nauczyłem się znaczenia niczego. Nauczyłem się, że jestem niczym, a przecież jestem.

Mam wszystko… jestem niczym

Włączyłem dziś radio w samochodzie. Byłem zaskoczony, śpiewał Robert Kasprzycki… Mam wszystko, jestem niczym!

„Jestem taki szczęśliwy bo niczego mi nie brak
może poza nieszczęściem żeby w szczęście je zmienić
jestem taki radosny bo niczego mi nie brak
może poza rozpaczą bym mógł szczęście docenić
Mam wszystko jestem niczym
Mam dom pełen wiatru rudy płomień na dachu
nie ma ścian pętla zwisa z sufitu na haku
mam litr wódki i bułkę i trującą ampułkę
i w kieszeni mam garście niepotrzebnych miedziaków
Mam wszystko jestem niczym
Pełno we mnie złej śmierci co oczami wypływa
i kołuje jak ptaki nim je deszcz spłucze z nieba
i czasu mam zbyt wiele żeby z czasem coś zrobić
więc się z nudów zabijam nic mi więcej nie trzeba
nic mi więcej nie trzeba
mam wszystko jestem…”

Bez miłości jestem niczym (1Kor 13, 2 )

Gdybym też miał dar prorokowania, i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.

Przeglądając strony internetowe znalazłem wpis kogoś pod pseudonimem Goyah:

Jestem niczym:
Tak bardzo nienawidzę siebie
Za to kim jestem
Za to kim chciałabym być
Świat pędzi, a ja zostaję w tyle
I trwam w bezdechu
Czekając na śmierć
Tak bardzo chciałabym być kimś
Niebo patrzy na mnie
I pojąć nie może
Czemu ziemia wydaje mi się zimna
A słońce tak bardzo jasne
Mam dosyć tego, że nie jestem człowiekiem
I tego, że ludzie mnie nie rozumieją
Skłaniam się coraz niżej
Przed wizerunkiem stworzenia doskonałego
I płaczę.

Odwagi, prawda jest inna, przed Bogiem zawsze jesteśmy kimś!

---

Ks. Bohdan Dutko, misjonarz saletyn. Po przyjęciu święceń kapłańskich (1988) pracował jako katecheta w parafii Matki Bożej Saletyńskiej w Olsztynie, studiował w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim i pełnił posługę duszpasterza akademickiego w Rzeszowie. W 1996 r. po raz pierwszy został redaktorem naczelnym dwumiesięcznika „La Salette – Posłaniec Matki Bożej Saletyńskiej”, którą to funkcję pełnił ponownie w latach 2007-2012 i pełni od 2015 r. W latach 1997-2000 był asystentem w Radzie Prowincjalnej w Warszawie, następnie przez sześć lat był przełożonym wspólnoty zakonnej i proboszczem w Rzeszowie. W latach 2012-2015 pełnił funkcję wikariusza Polskiej Prowincji Zgromadzenia Księży Saletynów. Od 2018 r. jest dyrektorem “Centrum Pojednania” Domu Rekolekcyjnego w Dębowcu.

Poleć innym!