Ziemskie bogactwa
● Rozważa: ks. Julian Wybraniec ●

Osiemnasta Niedziela zwykła (4 sierpnia 2019)
Czytania: Koh 1, 2; 2, 21-23, Kol 3, 1-5. 9-11
Ewangelia: Łk 12, 13-21

U zwierząt obserwujemy dwa rodzaje zachowania: albo od razu zjadają jedzenie, albo też gromadzą zapasy na zimę, jeśli natura pozwala im ją oczywiście przeżyć. Chomik polny tak umiejętnie gromadzi zapasy, iż stał się wręcz zwierzątkiem przysłowiowym, którego imię służy do wskazania osoby pieczołowicie gromadzącej pieniądze.

Nie da się nie przyznać, iż taki sposób działania jest mądry także w przypadku ludzi: pracujemy, aby żyć i aby zapewnić sobie odrobinę bezpieczeństwa na trudne czasy. Jednak każde dobre ludzkie przyzwyczajenie ulega degeneracji: i tak skąpiec kumuluje pieniądze, ale dlatego, gdyż je kocha, a nie dlatego, że są mu potrzebne. To już nie pieniądze służą jemu, lecz on pieniądzom. Fortuna jest jak ogień: dobry sługa, ale straszny pan. Pieniądze kradną człowiekowi czas, sen, zdrowie, a także w pewnym sensie samo życie, ponieważ mania gromadzenia nie pozwala mu cieszyć się tym, co posiada.

Cnota oszczędności polega na osiągnięciu równowagi. A odnajduje ją jedynie ten, kto ma przed oczami cel swojego życia i wie, że wszystkie drogi, w tym również droga pieniądza, mają doprowadzić do Chrystusa.

Istnieje granica także w poszukiwaniu gwarancji na przyszłość. Kiedy buduje się most, wiadomo, jaki ciężar może udźwignąć. Maksymalną wytrzymałość posiadają wszystkie ludzkie zabezpieczenia: pieniądze w banku, zbiory na polach, fundusz emerytalny. To wszystko może się zawalić i zostać zmiecione przez kryzys polityczny lub ekonomiczny.

Jedynym prawdziwym zabezpieczeniem jest Boża Opatrzność. Ojcowie Kościoła przyrównują dobra do bożków. Są to obrazy boskości, mogą być nawet dziełami sztuki, jednak wierzenie, iż ich złoto i ich cenne kamienie mogą nas zbawić, oznacza popadnięcie w pogańskie bałwochwalstwo. Człowiek mądry gromadzi pieniądze w banku na swoje potrzeby, wie jednak, iż może nagle pojawić się konieczność, w której same pieniądze nie wystarczą. Bóg jest naszą jedyną pewnością.

Ludzie gromadzą dolary i euro, aby płacić nimi podczas podróży, w miejscach, gdzie ich krajowa waluta posiada małą wartość. Pamiętajmy jednak, że wszystkich nas czeka wielka podróż poza granice świata, podróż po śmierci. Jaka waluta będzie nam wówczas potrzebna?

Starożytni Grecy wkładali do ust zmarłego monetę, aby mógł on opłacić przewóz przez rzekę oddzielającą go od królestwa zmarłych. Pierwotne ludy wkładały do grobu jedzenie, aby umarły nie cierpiał głodu. Są to zwyczaje, które wydawać nam się mogą śmieszne, zrodziły się jednak ze wspólnego doświadczenia: nikt nie może zabrać ze sobą dóbr na tamten świat.

Święty Jan Chryzostom mawiał, iż w wieczności obowiązuje tylko jedna moneta, a jest nią miłość. Starajmy się zatem wymienić jak najszybciej nasze dobra na tę walutę, dzieląc się naszymi dobrami z biednymi, odnajdziemy skarb w niebie. Chryzostom kończy takimi słowami: człowiek weźmie ze sobą na tamten świat tylko to, co ofiarował bliźniemu, to jest jego skarb w niebie.

---

Ks. Julian Wybraniec – w maju 2012 r. przyjął święcenia kapłańskie. Obecnie jest wikariuszem w rzeszowskiej katedrze. Jego pasją jest liturgia oraz muzyka liturgiczna w teorii i praktyce.

---

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem».
Lecz On mu odpowiedział: «Człowieku, któż Mnie ustanowił nad wami sędzią albo rozjemcą?»
Powiedział też do nich: «Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś ma wszystkiego w nadmiarze, to życie jego nie zależy od jego mienia».
I opowiedział im przypowieść: «Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał w sobie: „Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów”. I rzekł: „Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe moje zboże i dobra. I powiem sobie: Masz wielkie dobra, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj!” Lecz Bóg rzekł do niego: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, co przygotowałeś?”
Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga».

Poleć innym!