W niedzielę poprzedzającą uroczystości odpustowe do sanktuarium przybyły osoby chore, starsze i niepełnosprawne wraz ze swoimi opiekunami. Święty Roch jest patronem chorych. Sam w życiu doświadczył krzyża cierpienia, ale był także tym, który z niezwykłym oddanie posługiwał zarażonym. Chorzy przybywają tu do stóp Jego ołtarza, by złożyć swoje troski, niepokoje, prosić o ulgę w cierpieniu bądź – jeśli taka jest wola Boża – o łaskę uzdrowienia; ich opiekunowie, by prosić o siły i uczyć się od świętego Rocha dostrzegania w cierpiących potrzebującego pomocy Chrystusa. Ich obecność w sanktuarium jest dla nas świadectwem wiary oraz umiłowania Jezusa i naszego Patrona. Chcą przeżyć w bliskości uroczystości odpustowych swoje spotkanie z Jezusem i Świętym Rochem.

O godz. 15:00 w ich intencji mszę świętą sprawował ks. prałat Jan Wolniak, Dyrektor Domu Księży Emerytów im. Jana Pawła II w Ostrowie Wielkopolskim. Ks. kan. Krzysztof Ordziniak i ks. wikariusz Marcin Walczak posługiwali wiernym w sakramencie pokuty i pojednania.

Rozpoczynając Eucharystię, ks. prałat zaznaczył, że za wstawiennictwem naszego patrona św. Rocha możemy przedstawiać Panu Bogu wszystkie prośby, trudności, bóle, cierpienia. Zachęcał wiernych, by na początku mszy świętej w sercu powiedzieli, z czym przychodzą do świętego Rocha.

Słowa rozważania skierował do zebranych ks. prałat. Rozpoczynając, zwrócił uwagę na piękno świata stworzonego przez Boga. Wszystko jednak szybko przemija, zaakcentował kaznodzieja. Kontynuując, podkreślił, że zwłaszcza wtedy, gdy przeżywamy w rodzinie chorobę lub gdy dotknie nas jakieś nieszczęście, uświadamiamy sobie kruchość i przemijanie ludzkiego życia. Kapłan zaznaczył, że w sytuacji doświadczania starości, choroby rodzi się pytanie o to, czy takie życie może przynieść dobre owoce. Podkreślił, że niektórym w takiej sytuacji wydaje się, że osoba starsza, chora jest ciężarem, bo nie potrafi już tak sprawnie myśleć, wydajnie pracować. Kaznodzieja, podkreślając, że tak nie jest, stwierdził, że takie osoby są skarbem rodzin i Kościoła. Podał, że niejedna rodziny być może by się rozpadła, gdyby nie było w niej osoby wymagającej opieki. Kapłan podzielił się swoim świadectwem z okresu dzieciństwa, kiedy to w skromnym domu była osoba starsza, schorowana – miała ułożone wokół siebie różańce, modlitewniki. Ten obraz pozostał w pamięci księdza prałata, wykorzystuje go w posłudze kapłańskiej. Ukazuje on wartość, jaką może mieć osoba chora, czy starsza. Ksiądz prałat podkreślił, że gdy w młodości chorował, robił to, co ta starsza kobieta: modlił się, czytał Pismo Święte. Zaznaczył, że ta starsza, schorowana kobieta przykładem swego życia wygłosiła najpiękniejsze kazania.

Kontynuując, kaznodzieja powiedział: „Potrzebne jest to, żebyśmy uwierzyli, że my jesteśmy potrzebni, my jako ludzie starsi, schorowani, ale z taką katechezą, takim kazaniem, że będziemy naszym dzieciom, naszym wnukom właśnie przez piękny przykład życia pokazywali jak ty masz robić w swoim życiu”. Celebrans zaakcentował, że to właśnie osoby starsze mają pokazywać młodym, że powinni się modlić, odmawiać różaniec. Ksiądz prałat Jan, dzieląc się swoimi obserwacjami, z zatroskaniem stwierdził, że kiedyś wiele osób starszych można było zobaczyć w kościele, a obecne często nie ma kto ich do kościoła zawieźć. Zaznaczył, że współczesny człowiek często zapomina o Bogu. Człowiek starszy swoją modlitwą ma być dla młodych przykładem. Przywołał świadectwo modlitwy ojca św. Jana Pawła II. Podkreślił, że osoby starsze mają dawać świadectwo o tym, że są ludźmi modlitwy. Jeśli takiego przykładu nie dają, to po ich śmierci nie będzie miał się kto za nich modlić. Kaznodzieja zaapelował do zebranych, by niezależnie od tego, czego w życiu doświadczają, pamiętali o tym, by byli zawsze blisko Pana Boga.

Ksiądz prałat pytał, dlaczego czasami w życiu dotyka nas cierpienie? Odpowiedział, że nie wie, ale jeśli tak się dzieje, to znaczy, że jest to dla nas dobre. Kończąc, ksiądz prałat przywołał słowa Ewangelii: „Wy też bądźcie gotowi, gdyż o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie”. Wskazał, że możemy się na to spotkane przygotować przez dobre, pobożne życie.

Wiele cennych słów padło w tej homilii – pokazały nam one, jak wielkim skarbem są osoby starsze i chore. Powinny nas one skłonić także do rachunku sumienia z tego, w jaki sposób traktujemy osoby starsze i chore. Starszych powinny skłonić do refleksji, czy są dla młodego pokolenia świadkami modlitwy i trwania przy Bogu.

Link do homilii w wersji audio: https://drive.google.com/open?id=1RIFvw4L5HLNRzsfiYoR2dRuiJYbyueZZ

W czasie Eucharystii ks. prałat Jan, ks. proboszcz Krzysztof, ks. wikariusz Marcin udzielali Sakramentu Chorych. Wiele osób skorzystało z tej okazji i go przyjęło. Podczas tego modlitewnego spotkania był czas na Adorację Najświętszego Sakramentu. Po chwili adoracji w ciszy ks. prałat udzielał zebranym w sanktuarium i wokół niego błogosławieństwa lourdzkiego, a w tym czasie, pod przewodnictwem ks. kan. Krzysztofa odmawialiśmy Litanię do Imienia Jezusa.

Obchodzony 11 sierpnia Dzień Chorych właściwie rozpoczyna uroczystości odpustowe. Dla wielu osób, które w tym dniu przybyły do sanktuarium, to jedyne w roku spotkanie z niebieskim patronem. Dla wielu przybycie na to mikstackie wzgórze wiązało się z wielki wysiłkiem, cierpieniem, ale przezwyciężali często siebie, by się tu w tym wyjątkowym dla nich dniu znaleźć. Ich obecność dla wielu z nas była świadectwem ich wiary, zaufania Bogu i miłości do Świętego Rocha.

Dobrze, że z inicjatywy księdza kustosza Krzysztofa w scenariuszu uroczystości odpustowych pojawił się ten wyjątkowy dzień – Dzień Chorych. Jest on okazją do dziękczynienia osobom chorym, starszym za cierpienia i modlitwy ofiarowane przez nich w intencji naszej wspólnoty.

ks. Krzysztof Ordziniak, kustosz
Małgorzata Strzelec

Poleć innym!