Druga Niedziela Wielkanocna 2019. Niedziela Miłosierdzia Bożego – komentarz do Ewangelii
Perykopa: J 20,19-31 •
Rozważa: Lucyna Montusiewicz •
„Pokój wam!” Chrześcijanin umiera na wiosnę – tak powiedział kiedyś Jan Paweł II w kontekście odradzania się do życia nieśmiertelnego z Jezusem Zmartwychwstałym. Ci, którzy przyjęli tchnienie Ducha Świętego, wiedzą, o czym mówię.
W tych dniach, gdy obchodzimy Oktawę Wielkiej Nocy i… powracamy rozczarowani do swojego Emaus, przychodzi do nas konkretne Słowo Ewangelii.
Bóg tak właśnie nas kocha, iż każdemu daje w obfitości to, czego potrzebuje najbardziej, aby się nawrócił do Niego. Aby człowiek zapragnął związać się miłością ze swoim Stwórcą. A więc każde wydarzenie ma sens.
Ciągle jestem poruszona Orędziem Paschalnym: „Nie ma Go tu! Grób jest pusty!”. A to znaczy, że każda moja śmierć, każda twoja śmierć została pokonana! Nie ma jej! A co było moją i twoją śmiercią? Niesprawiedliwe cierpienie, odrzucenie, choroba, zdrada, starość, samotność, krzywda, pomówienie itd., itd. To, co sprawiało, że cierpiałeś, nie mając chwili wytchnienia, kiedy w wielkim bólu mówiłeś „nie ma człowieka” – jak sparaliżowany nad sadzawką Betesda. Kiedy szukałeś racjonalnego wytłumaczenia niezawinionych kar, kiedy z litości nad sobą płakałeś i w udręce z powodu licznych cierpień zanurzyłeś się w śmierci beznadziei, smutku i samotności. Wtedy właśnie spotykasz miłość Boga. Jego jedynego Syna, który wycierpiał to wszystko, co ty, i jeszcze więcej i więcej! Aż umarł zabity na hańbiącym krzyżu, po to abyśmy ty i ja już nie żyli w śmierci, lecz otrzymali życie wieczne w Nim.
Jak to może się stać – pytasz, Tomaszu – skoro nie mam wiary? Wystarczy, abyś słuchał, bo ona rodzi się ze słuchania Słowa. Ale są też tacy, którzy mówią: „Jestem wierzący, niepraktykujący”. To tak samo, jakbyś miał pole, ale nigdy go nie uprawiał – ugór dziki i nieprzewidywalny. Wiara stanie się tobą, ale tylko przy twoim świadomym udziale, bo Duch Święty krąży i szuka miejsca, gdzie mógłby spocząć, w czyim sercu jest dla Niego miejsce?
Czy przypominasz sobie formułę chrztu? Ostatniej Niedzieli Wielkanocnej słyszeliśmy kwilenie dzieci i poważne głosy dorosłych katechumenów podczas chrzcielnych obrzędów w kościołach. Kapłan mówił: „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Po grecku chrzczę (babtistaj) dokładnie oznacza ‘zanurzać’. Zatem skup się i powtórz spokojnie formułę, którą wypowiedziano nad tobą: „Ja cię zanurzam w miłości Boga Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Rozumiesz, co się stało? Poprzez chrzest zostaliśmy niczym w wodach płodowych zanurzeni w Miłości i to na zawsze, do końca naszego ziemskiego życia. A potem odrodzimy się do życia nieśmiertelnego. Jakże ubogie i smutne jest życie tych, którzy są ochrzczeni, a nie żyją jak dzieci Boga. Teszuwa. Odwagi! Powróć, jest nadzieja.
Właśnie dzisiaj, gdy tak wiele dzieje się wokół nas, gdy rozbudzona przyroda (nadzwyczajnie hojna i rozrzutna) konfrontuje się z naszym rutynowym życiem, w Kościele powszechnym jest czytana Ewangelia o św. Tomaszu, którego często nazywamy „niewiernym”. Tomasz był jednym z apostołów, lecz często nie chodził ze wszystkimi, może był indywidualistą, a może kontestatorem? Możemy dywagować i snuć domysły, dlaczego, gdy działy się wielkie wydarzenia, jego przy tym nie było. A Tomasz, jak się z tym czuł? Może jak wielu z nas wzruszał ramionami i mówił butnie: „Ja tego nie widziałem i w to nie wierzę”, albo: „Mnie przy tym nie było, więc wątpię, aby to była prawda”.
Tomasz i my zachowujemy się podobnie. Tymczasem Ciało Jezusa – Kościół – sięga aż po krańce ziemi. Zmartwychwstały Pan przechodzi przez dusze swoich wiernych i działa wśród nich cuda, które jedni drugim opowiadają. Tak, jak pielgrzymi powracający z Ziemi Świętej albo z Rzymu: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” – opowiadają, czego doświadczyli. Dlatego właśnie w tym kontekście Tomasz przychodzi nam z pomocą, kiedy wyznaje już bez stawiania swoich warunków i pokornie: „Pan mój i Bóg mój!”. Niczego nam dzisiaj bardziej nie potrzeba, niż wyznać własnymi ustami, że Pan jest naszym Jedynym Bogiem. Amen.
PS. Apokryfy mówią o św. Tomaszu, że nie było go w Jerozolimie także wtedy, gdy zasnęła Matka Boża. W pismach jest, że był bardzo rozczarowany i przygnębiony, gdy przyjechał po kilku dniach. Usilnie prosił apostołów, aby pozwolili mu wejść do grobowca i pożegnać Ją. Gdy przystali na prośbę Tomasza, odtoczono kamień i ujrzano pusty grób. Matki Jezusa już tam nie było, z ciałem i duszą została wzięta do nieba. Chciałabym dzisiaj razem z apostołem wołać: Nie szukaj już swoich śmierci, nie pielęgnuj urazów, smutnych historii i niesprawiedliwości – one były, ale dzisiaj jest Zmartwychwstały Pan ze śladami ran i razów, to wszystko zostało już w Nim uleczone. „Pokój wam”.
Lucyna Montusiewicz, matka i żona, psycholog, nauczyciel akademicki, wieloletni przewodnik po Ziemi Świętej i Beskidach.
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.
A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».
Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!»
Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę».
A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!» Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym».
Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: «Pan mój i Bóg mój!»
Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli».
I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego.
