Zaryzykować wszystko, jak Bartymeusz

● Rozważa: Jaromir Kwiatkowski ●

XXX Niedziela Zwykła (25 października 2015)

Czytania: Jr 31, 7-9; Hbr 5, 1-6

Ewangelia: Mk 10, 46-52 ●

Ewangelia z najbliższej niedzieli przynosi scenę uzdrowienia Bartymeusza, przedstawionego w niej jako „niewidomy żebrak”. Trzy momenty wydają mi się w tym niedługim tekście szczególnie istotne. Pochylmy się nad nimi po kolei.

Pierwszy to upór Bartymeusza, by zostać usłyszanym przez Jezusa. Nie przejmował się on nawet tym, że wielu „nastawało na niego”, by umilkł. Może tylko syczeli do niego “ciii…”, może krzyczeli, by zamknął buzię, bo robi niepotrzebny rwetes, a może nawet dostał jednego czy drugiego kuksańca. A Bartymeusz… krzyczał jeszcze głośniej. Jak bardzo chciał, żeby Jezus go dostrzegł, żeby zaspokoił jego pragnienie odzyskania wzroku! I Jezus spełnia tę prośbę. To ważna wskazówka dla nas: nie bójmy się uporu, ba! nawet pewnej gwałtowności w zanoszeniu próśb do Jezusa. Gdy mamy jakąś ważną, godziwą intencję, której spełnienie wydaje się nam konieczne, nie ustawajmy. Jeśli trzeba, krzyczmy: “Jezu,ulituj się nade mną!”. On na pewno to zauważy i zaradzi naszemu problemowi. Podobnie jak zrobił to w odniesieniu do Bartymeusza.

Drugi moment, dla mnie najbardziej interesujący w całym tekście. Bartymeusz, kiedy zawołali go do Jezusa, zerwał się i poszedł do Niego, ale wcześniej „zrzucił z siebie płaszcz”. Warto przypomnieć, że w Chrystusowych czasach płaszcz pełnił różne funkcje: był nie tylko wierzchnim okryciem, ale także chronił przed deszczem, a w nocy także przed zimnem – był czymś na kształt dzisiejszej kołdry czy śpiwora. Bartymeusz, jak wiemy z opisu, był żebrakiem, a więc człowiekiem bardzo ubogim. A zatem płaszcz był prawdopodobnie jedyną cenną rzeczą, jaką posiadał – może w ogóle jedyną rzeczą, jaką posiadał. Rzeczą, która dawała mu ciepło i poczucie bezpieczeństwa. A mimo to on ten płaszcz zostawił i poszedł do Jezusa, nie bacząc na to, że być może inny żebrak w tym czasie mu ten płaszcz ukradnie. Dla Jezusa porzucił wszystko. Zaryzykował całym swoim majątkiem (wcale nie jestem pewien, że jest to łatwiejsze w przypadku osoby biednej niż bogatej, bo ta pierwsza – tracąc tak niewiele – traci wszystko, a ta druga – tracąc wiele – nie musi tracić wszystkiego).

W tym momencie finał tej sceny mógł być już tylko jeden: Jezus przywraca Bartymeuszowi wzrok, mówiąc „Idź, twoja wiara cię uzdrowiła”. Istotnie, wielka była jego wiara! Bo Bartymeusz uwierzył, że dla Jezusa warto zaryzykować wszystko, co posiadał.

———————————

Jaromir Kwiatkowski, dziennikarz i publicysta. Redaktor naczelny Dziennika Parafialnego, publicysta dwumiesięcznika podkarpackiego VIP Biznes&Styl i portalu biznesistyl.pl, redaktor dwumiesięcznika „La Salette Posłaniec Matki Bożej Saletyńskiej”. Żonaty, dwie córki i wnuczka. Od 1989 r. wraz z żoną uczestniczą w Ruchu Domowy Kościół (kręgi rodzin). Członek Zakonu Rycerzy Kolumba III st.  i wiceprzewodniczący Oddziału Południowo-Wschodniego Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy.

————————————

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Gdy Jezus razem z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. Ten słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!». Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Synu Dawida, ulituj się nade mną!».  Jezus przystanął i rzekł: «Zawołajcie go!» I przywołali niewidomego, mówiąc mu: «Bądź dobrej myśli, wstań, woła cię». On zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się i przyszedł do Jezusa. A Jezus przemówił do niego: «Co chcesz, abym ci uczynił?» Powiedział Mu niewidomy: «Rabbuni, żebym przejrzał». Jezus mu rzekł: «Idź, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i szedł za Nim drogą.

Poleć innym!