Z ciemności do Światła

● Rozważa: ks. Julian Wybraniec ●

Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego (5 kwietnia 2015)
Czytania: Dz 10, 34a.37-43; 1Kor 5, 6b-8 lub Kol 3, 1-4
Ewangelia: J 20, 1-9●

Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu. Było ciemno.

Było ciemno wokół niej. Nie była to jednak ciemność pozbawiona wszelkiej nadziei. Każdy poranek przepełniony jest nadzieją na rychłe wzejście słońca. Nadzieja ta jeszcze nigdy nikogo nie zawiodła. Krocząc w cieniu poranka do grobu Jezusa, Magdalena była pewna, że oczekiwany wschód słońca rozproszy otaczające świat ciemności.

Było ciemno jednak nie tylko wokół niej. Dużo ciemniej było w niej samej. Miała w sobie ogromną ciemność, jaka w nią wstąpiła w Wielki Piątek, kiedy podczas konania Jezusa na krzyżu mrok ogarnął całą ziemię. Zgasił on w niej to światło, jakim był dla niej Jezus. Przecież On mówił o sobie: „Ja jestem światłością świata”, a teraz leży martwy wśród ciemności grobu! Czy więc ktoś, kto leży w ciemnościach, może innym dać światło, które obiecywał? A jeśli nie, to czekająca ją noc nie będzie miała poranka. Myśląc tak, nie sądziła, że w ten wyjątkowy poranek dokona się coś, czego nie doznały żadne inne poranki, że dokona się taki cud słońca, który rozproszy ciemności śmierci i obdaruje pełnią życia! Stało się to dla niej jasne, kiedy ujrzała zmartwychwstałego Pana i uwierzyła!

Udając się na rezurekcję śladem Marii Magdaleny, przeżywamy naszą drogę ku tajemnicy zmartwychwstania i – podobnie jak ona – idziemy w towarzystwie ciemności. Kiedy rankiem idziemy do kościoła, wokół nas panuje mrok. Te zewnętrzne ciemności wczesnego poranka nie trwożą nas, bo wiemy, że wschodzące słońce bez wątpienia je rozproszy. I tak się też dziś stało.

Było ciemno także i w nas, bardziej lub mniej. Nieśliśmy w sobie, jak Maria Magdalena, zwątpienie w to, że Jezus jest Światłem, które rozprasza mroki śmierci. Żeby więc nasz poranek był podobny do poranka Marii Magdaleny, musimy pozbyć się wewnętrznych ciemności, jakie w sobie nosimy, musi w nas na nowo wzejść Słońce nieznające zachodu, musimy spotkać zmartwychwstałego Pana i uwierzyć w Niego. On czeka na nas bezustannie w tajemnicy Eucharystii. Stąd woła ona nieustannie, że Jego i nasze zmartwychwstanie jest pewne! Bardziej pewne niż to, że jutro po raz kolejny wzejdzie słońce.

Trzeba być gotowym umrzeć z miłości, aby z miłości zmartwychwstać! Właśnie tej miłości, która przezwycięża lęk, umacnia nadzieję, że będziemy mieli dla kogo zmartwychwstać, w wielkanocny poranek opromieniony „wschodem Słońca nieznającego zachodu”, z całego serca wszystkim życzę!

Ks. Julian Wybraniec – w maju 2012 r. przyjął święcenia kapłańskie. Obecnie jest wikariuszem w parafii pw. św. Brata Alberta w Kolbuszowej. Jego pasją jest liturgia oraz muzyka liturgiczna w teorii i praktyce.

————–

Słowa z Ewangelii wg św. Jana

A pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono». Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, [które mówi], że On ma powstać z martwych.

Poleć innym!