Jutro obchodzimy 33. rocznicę  śmierci Prymasa Tysiąclecia. Z tej okazji przypominamy modlitwę ułożoną przez Niego w okresie internowania w Stoczku Warmińskim i zapisaną w “Zapiskach więziennych” pod datą 18 stycznia 1954 r. Krótki, ale bardzo poruszający przykład zgadzania się z wolą Bożą, nawet jeżeli wiąże się ona z cierpieniem i więzieniem, i widzenia w tej trudnej sytuacji, w jakiej znalazł się Prymas, przejawu Bożej dobroci\ i miłości.

Wszystkie drogi Twoje, miłosierdzie i prawda.
Cierpienie rozpływa się w doznanej miłości.
Kara przestaje być odwetem,
bo jest lekarstwem podanym z ojcowską delikatnością.
Smutek dręczy duszę,
jest orką na ugorze pod nowy zasiew.
Samotność jest oglądaniem z bliska Ciebie.
Złośliwość ludzka jest szkołą milczenia i pokory.
Oddalenie od pracy jest wzrostem gorliwości i oddania serca.
Więzienna cela jest prawdą, że nie mamy tu mieszkania stałego.
By więc nikt nie myślał źle o Tobie – Ojcze,
By nikt nie śmiał Cię ukrzywdzić zarzutem surowości,
Boś dobry, bo na wieki miłosierdzie Twoje.

Poleć innym!