Regina Mamczur ●

Duszo Chrystusowa, uświęć mnie.
Ciało Chrystusowe, zbaw mnie,
Krwi Chrystusowa, napój mnie.
Wodo z boku Chrystusowego, obmyj mnie.
Męko Chrystusowa, pokrzep mnie.
O dobry Jezu, wysłuchaj mnie.
W ranach swoich ukryj mnie.
Nie dopuść mi oddalić się od Ciebie.
Od nieprzyjaciela złośliwego broń mnie.
W godzinę śmierci wezwij mnie.
I każ mi przyjść do siebie,
Abym z świętymi Twymi chwalił Cię,
Na wieki wieków. Amen.

Według Wikipedii modlitwa, zwana Anima Christi,  odmawiana jest najczęściej po przyjęciu Komunii św. Jej treść bowiem nawiązuje do Eucharystii. Mowa w niej wszak o Ciele i Krwi Chrystusa. Pozwala rozważać Mękę Pańską, adorować święte rany Zbawiciela. Odwołuje się też do chrztu, kontemplując wodę wypływającą z przebitego boku Chrystusa.

Wbrew temu, co się powszechnie sądzi, jej autorem nie jest św. Ignacy Loyola. Prawdopodobnie ułożył ją papież Jan XXII we wczesnych latach XIV wieku. Nazwa modlitwy pochodzi od jej pierwszych słów w języku łacińskim – Anima Christi, czyli “duszo Chrystusowa”. Powodem pomyłki było najprawdopodobniej umieszczenie jej przez wspomnianego Ignacego Loyolę, założyciela Towarzystwa Jezusowego, na początku “Ćwiczeń duchownych”  i częste odwoływanie się do niej. Modlitwa ta była już w  manuskryptach napisanych niemal na wiek przed jego urodzeniem (1491) oraz w księgach drukowanych jeszcze za czasów młodości Ignacego. Angielski hymnolog  James Mearnsznalazł Anima Christi w manuskrypcie Muzeum Brytyjskiego z roku 1370. W awiniońskiej bibliotece został zachowany modlitewnik kardynała Piotra Luksemburskiego, zmarłego w roku 1378, który zawiera treść modlitwy Anima Christi praktycznie w tej samej formie, jaka jest nam znana dzisiaj. Tekst modlitwy został nawet znaleziony w latach 1350-69 na jednej z bram (!!! – przyp. aut.) alkazaru   (zespół pałacowo-obronny) w Sewilli. Polski tekst Anima Christi został przetłumaczony przez ks. F.X. Głodkiewicza i zamieszczony w śpiewniku z 1867 roku.

Modlitwa ta, jej głębia, zapadła mi w pamięć, gdy na prośbę syna, przygotowującego się do sakramentu bierzmowania, odpytywałam go właśnie z niej. Każde słowo było odkrywaniem tajemnicy Boga i tajemnicy Zbawienia. Prowadziło do początku Stworzenia. Stawiało wobec grzechu. Kazało stanąć pod Krzyżem. Pozwalało obmyć się we krwi pełnej łaski, leczyło z grzechu, objawiając pełnię Miłości Miłosiernej. Odsłaniało bliskość Boga – Człowieka. Mówiło o uświęceniu.

Nie wiem, na ile mój syn pojmował głębię tej modlitwy. Byłam wdzięczna księdzu Antoniemu, który uczył go wtedy religii, za tę część przygotowań do sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej. Myślę, że – jak ja – będzie wracał do niej w różnych chwilach swego życia. Mnie się to zdarzyło podczas ślubu córki mojej kuzynki w kościele pod wezwaniem Świętego Mikołaja w Rzeszowie-Przybyszówce. Ogromny krucyfiks z figurą Chrystusa,  odsłonięta rana i pulsujące krwią serce, pozwoliło mi przetrwać trudny moment w małżeńskim, nie zawsze łatwym byciu razem.

Modlitwa, zawarta w “Ćwiczeniach duchownych”, dzięki rekolekcjom opracowanym przez św. Ignacego, obiegła cały świat. Jest przetłumaczona na wiele języków. W Internecie są ich teksty. Również tam można wysłuchać wielu wykonań tej modlitwy, której towarzyszą nie tylko organy, ale bliższa naszym czasom gitara elektryczna.

Przy okazji warto zagłębić się w przedziwną Bożą wolę, która ze szlachciców, oddających się rozrywce i pojedynkom, jak w przypadku  Francesco Bernardone, czy Ignacego (baskijskie imię Inigo) Loyoli właśnie, czyni świętych. Pomocna bywa rana w boju, wspólna obu świętym. Odbudowywana ruina kościółka w przypadku Franciszka czy literatura duchowa czytana z nudów i braku romansów podczas rekonwalescencji przez przyszłego założyciela Towarzystwa Jezusowego.

Na zdjęciu: krucyfiks z kościoła Świętego Mikołaja w Rzeszowie-Przybyszówce.

Poleć innym!