„Obym tylko miłować umiała! Palić, spalać się miłością ” – tak pisała w przeddzień złożenia ślubów zakonnych 24-letnia Julia Ledóchowska, nowicjuszka w klasztorze urszulanek w Krakowie. W zakonie przyjęła imię Maria Urszula od Jezusa, a słowa tu przytoczone stały się linią przewodnią całego jej życia. 29 maja obchodzimy jej wspomnienie liturgiczne.

Urodziła się 17 kwietnia 1865 r. w Loosdorf koło Wiednia w wielodzietnej rodzinie hrabiowskiej, która zarówno ze strony matki (Szwajcarki z rycerskiego rodu Salisów), jak i ojca (potomka starego polskiego rodu), dała licznych mężów stanu, żołnierzy i duchownych, zaangażowanych czynnie w dzieje Europy i Kościoła. Wyrastała w atmosferze mądrej i wymagającej miłości rodziców. Była rodzoną siostrą Marii Teresy Ledóchowskiej, powszechnie nazywanej “matką czarnej Afryki”, założycielki sióstr klawerianek, beatyfikowanej przez Pawła VI w 1975 r. Jej młodszy brat Włodzimierz był generałem jezuitów.

Julia Maria kształciła się w Instytucie Najświętszej Maryi Panny prowadzonym przez Panie Angielskie w austriackim Sankt Polten. W roku ukończenia nauki przybyła wraz z rodziną do nabytego przez ojca majątku w Lipnicy Murowanej koło Bochni.

Jako 21-letnia dziewczyna wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie i w dniu obłóczyn, 17 kwietnia 1887 r., przyjęła zakonne imię Maria Urszula. Wyróżniała się gorliwością w modlitwie i umartwieniach. Pierwszą profesję zakonną złożyła 28 kwietnia 1889 r. Następnie pracowała w krakowskim internacie sióstr. Zwracała uwagę swym rozmiłowaniem w Bogu, talentem wychowawczym i wrażliwością na potrzeby młodych w zmieniających się warunkach społecznych, politycznych i obyczajowych. Gdy kobiety rozpoczęły studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, doprowadziła do otwarcia pierwszej w Polsce bursy dla studentek, gdzie mogły otrzymać bezpieczne miejsce do życia i studiów, a także solidną formację religijną.

W 1907 r., z błogosławieństwem papieża Piusa X, z dwiema siostrami, w świeckim stroju wyjechała do pracy dydaktycznej w Petersburgu. Objęła tam kierownictwo zaniedbanego polskiego internatu i liceum św. Katarzyny. Już w rok później została erygowana w Petersburgu autonomiczna placówka urszulańska.

Z powodu wybuchu I wojny światowej musiała opuścić Rosję. Wyjechała do Sztokholmu. W okresie skandynawskiej peregrynacji (Szwecja, Dania, Norwegia), jej działalność skupiała się, obok pracy wychowawczej, na twórczym udziale w życiu miejscowego Kościoła, pracy na rzecz pomocy ofiarom wojny i zaangażowaniu ekumenicznym. Dom Matki i sióstr był oparciem dla ludzi o różnych orientacjach politycznych i religijnych. Jej gorący patriotyzm szedł w parze z otwarciem na inność i różnorodność. Zapytana, jaką politykę prowadzi, odpowiedziała bez wahania: “moją polityką jest miłość”.

W 1920 r. wróciła do Polski. Osiedliła się w Pniewach koło Poznania, gdzie – z myślą o pracy apostolskiej w nowych warunkach – założyła zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, zwane urszulankami szarymi. Kiedy poprosiła papieża Benedykta XV o zatwierdzenie nowego zgromadzenia, otrzymała je od razu, 7 czerwca 1920 r. Włodzimierz Ledóchowski – rodzony brat Urszuli – ówczesny generał jezuitów, był rzecznikiem dzieła swojej siostry wobec Stolicy Apostolskiej.

Duchowość zgromadzenia skupiła się wokół kontemplacji zbawczej miłości Chrystusa i uczestniczeniu w Jego misji przez wychowanie i nauczanie oraz służbę ludziom, szczególnie cierpiącym, opuszczonym, żyjącym na marginesie społeczeństwa, poszukujących sensu życia. M. Urszula wychowywała siostry do umiłowania Boga nade wszystko, a w Bogu każdego człowieka i całego stworzenia. Uśmiech, pogodę ducha, pokorę i zdolność przeżywania szarej codzienności jako uprzywilejowanej drogi ku świętości uważała za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem i narzędzie wpływu ewangelizacyjnego i wychowawczego. Ona sama była przejrzystym przykładem takiego życia.

Zgromadzenie rozwijało się szybko. Powstały wspólnoty sióstr w Polsce i na ubogich, wielonarodowych i zróżnicowanych religijnie Kresach Wschodnich. W 1928 r. powstał dom generalny w Rzymie i bursa, aby uboższe dziewczęta mogły zapoznać się z bogactwem duchowym i religijnym serca Kościoła i europejskiej cywilizacji. Siostry podjęły też pracę wśród ubogich na obrzeżach Rzymu.

Wszędzie, gdzie było to możliwe, M.Urszula tworzyła ośrodki pracy wychowawczej i nauczycielskiej, posyłała siostry do katechezy i do pracy w dzielnicach nędzy, organizowała wydawnictwa dla dzieci i młodzieży, sama pisała artykuły i książki. Inicjowała i wspierała tworzenie organizacji dla dzieci (Krucjata Eucharystyczna), młodzieży starszej i dla kobiet. Brała czynny udział w życiu Kościoła i kraju, za co otrzymywała wysokie odznaczenia kościelne i państwowe.

Umarła 29 maja 1939 r. w Rzymie. Tam też została pochowana w domu generalnym mieszczącym się przy via del Casaletto. Ludzie mówili, że „zmarła święta”.

Została beatyfikowana przez św. Jana Pawła II 20 czerwca 1983 r. w Poznaniu. W 1989 r. zachowane od zniszczenia ciało bł. Urszuli zostało przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego. 18 maja 2003 r., w dniu swoich 83. urodzin, św. Jan Paweł II ogłosił ją w Rzymie świętą.

Nowenna do Serca Jezusowego  za  przyczyną  św. Urszuli Ledóchowskiej

O Jezu, Sercu Twemu polecam…

Spojrzyj i uczyń to, co Ci Serce Twe wskaże.

Dozwól działać Twemu Sercu.

O Jezu, liczę na Ciebie, ufam Ci,

oddaję Ci się zupełnie, jestem pewny(a) Ciebie.

O Serce pełne miłości, całą mą ufność pokładam w Tobie,

gdyż sam(a) z siebie zdolny(a) jestem do wszystkiego złego,

ale spodziewam się wszystkiego po Twojej dobroci.

Amen.

Dla zasług Pana naszego Jezusa Chrystusa przyjmij, o Boże, modlitwy, zanoszone do Ciebie za wstawiennictwem świętej Urszuli, wiernej naśladowczyni cnót Najświętszego Serca Syna Twego, i udziel nam łask, o które z ufnością prosimy. Amen.

Święta Urszulo, módl się za nami!

Oprac. Jaromir Kwiatkowski

Źródła:

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/05-29.php3

http://sanctus.pl/index.php?grupa=2&podgrupa=447&doc=396

http://urszula.ovh.org/nowenna_litania.html

Poleć innym!