Dziś o godz. 15 w Świlczy odbędzie się eksporta zmarłego w środę ks. Władysława Aszklara, najstarszego kapłana diecezji rzeszowskiej (19 stycznia br. skończył 100 lat!).  Pogrzeb odbędzie się w sobotę, 9 listopada, o godz. 11, również w Świlczy.

Ks. Aszklar był drugim z dziesięciorga dzieci Franciszka i Marii z Albrychtów. Pierwsze cztery lata nauki w szkole powszechnej odbył w rodzinnej Lubatówce. Szkołę powszechną kontynuował w Dukli, odległej o 7 km od Lubatówki. W latach 1929-34 kontynuował naukę w gimnazjum św. Kazimierza w Krośnie. Od początku czynnie zaangażował się w duchowe i kulturalne życie szkoły. Prowadził Sodalicję Mariańską, szerzącą kult Najświętszej Marii Panny, był też prezesem Kółek Kulturalno-Oświatowych, koordynując ich pracę i kalendarz spotkań. Egzaminy maturalne złożył w 1934 r., uzyskując wyniki bardzo dobre i dobre, z fizyki i matematyki został zwolniony z egzaminów ustnych. Po maturze, w wieku 21 lat, został skierowany do szkoły podchorążych 19. Pułku Piechoty we Lwowie. Tam rozpoczęła się krótka, bo roczna, ale bardzo ciekawa i ważna przygoda z wojskiem, podczas której ostatecznie wykrystalizowało się jego powołanie do służby Bogu i ludziom w kapłaństwie.

W 1935 r. Władysław Aszklar wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu. W 1939 r., na wieść o zbliżającym się froncie, bp Franciszek Barda podjął decyzję o sprowadzeniu z wakacji alumnów czwartego roku i udzieleniu im, po krótkich rekolekcjach, w trybie nadzwyczajnym, święceń kapłańskich. 10 września w katedrze przemyskiej odbyły się niezwykłe święcenia, w których tle słychać było zbliżające się odgłosy kanonad armatnich. Wśród 24 wyświęconych neoprezbiterów był ks. Władysław Aszklar, przyszły biskup przemyski Bolesław Taborski oraz przyszły profesor teologii moralnej, ks. Jan Jakubczyk. Ponieważ biskup nie mógł przydzielić neoprezbiterom parafii, polecił im tylko szukać sobie „proboszczów dobrej woli”, którzy by ich przyjęli do swych parafii. Ks. Władysław pierwsze miesiące kapłaństwa spędził w rodzinnej wsi i parafii – mieszkał w domu rodziców, codzienne odprawiał mszę św. dojeżdżając konno do kościoła w Rogach. Pierwszą placówką, przydzieloną księdzu przez władze kościelne, była położona niedaleko Kombornia, gdzie ks. Władysław przepracował ponad 5 lat. Następnie, w 1944 r., pracował kilka miesięcy jako wikary w Krościenku. W tym czasie, na skutek krwawych walk sowiecko-niemieckich w okolicach Krosna i Dukli (wrzesień 1944) spalone zostało gospodarstwo Aszklarów wraz z ich domem rodzinnym. Ponieważ po tragicznym pożarze rodzina nie mogła sobie poradzić ekonomicznie, tym bardziej, że ojciec, główna podpora rodziny,  od 1940 r. już nie żył, ks. Władysław dostał od biskupa przemyskiego rok urlopu na zaopiekowanie się najbliższymi.

W czerwcu 1945 r. w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym wymienił rodzinną ziemię na 16-hektarowe, nowoczesne poniemieckie gospodarstwo we wsi Łochowo pod Bydgoszczą. Do Łochowa przeniósł całą najbliższą rodzinę, sam podjął pracę wikariusza w 42-tysięcznej parafii Św. Trójcy w Bydgoszczy (diecezja gnieźnieńska). Po powstaniu diecezji chełmińskiej, został po raz pierwszy proboszczem, w siódmym roku kapłaństwa (w 1946 r.), obejmując równocześnie trzy parafie: Rumian, Rybno Pomorskie i Koszelewy (w pobliżu historycznej miejscowości Grunwald), rozrzucone w promieniu kilkunastu kilometrów, skupiające w sumie około 7,5 tysiąca dusz.

W 1948 r. dostał od biskupa Bardy propozycję powrotu do diecezji przemyskiej i tworzenia nowej parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Niechobrzu. Jesienią tegoż roku objął parafię w Niechobrzu. Podczas 14 lat proboszczowania (1948-62) zdołał osiągnąć bardzo wiele. Pod jego opieką katechetyczną były trzy szkoły, do tego pracująca na pełnych obrotach cegielnia, stale rozpoczynane nowe budowy i przebudowy. W tym czasie ks. Aszklar zdołał wybudować plebanię, solidną oborę i stodołę (dziś zaadoptowane na dom rekolekcyjny), kaplicę cmentarną, dom dla zakonnic, do zastanej kaplicy – „owczarni” dobudował zakrystię i wieżyczkę, aby bryłą coraz bardziej przypominała kościół. W jego marzeniach i planach była budowa okazałego kościoła – sanktuarium maryjnego. W tym celu przysposabiał materiał: cegły, drut zbrojeniowy, wapno. Ostatecznie parafia stała się chętnie uczęśzczanym przez wiernych sanktuarium maryjnym, ale już po jego odejściu.

W 1962 r. ks. Władysław Aszklar objął parafię w Świlczy. Pierwszą inwestycją (1963/64) było zniwelowanie i ogrodzenie terenu kościelnego. W kolejnych latach nadał tamtejszemu kościołowi Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny obecny wygląd. W latach 1965-68 świątynia otrzymała 27 kolorowych witraży przedstawiających wizerunki świętych i sceny biblijne, w 1967 r. organy 16-głosowe, a w 1969 r. nowe ołtarze. W 1971 r. artysta malarz Stanisław Jakubczyk (brat wspomnianego wyżej księdza Jana) z dużym rozmachem wykonał polichromię ścienną, zawierającą mozaikowe wyobrażenia scen nowotestamentalnych. Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku ks. Aszklar ogrodził i poszerzył cmentarz. W tym czasie, dzięki jego staraniom, parafia Świlcza zyskała dwa nowe dzwony, którym nadano imiona dawnych patronów parafii: Szymona i Judy Tadeusza (300 kg) oraz papieża Polaka, Jana Pawła II (700 kg). Ks. Aszklar doprowadził do konsekracji świątyni w dniu jej patronki, 15 sierpnia 1981 r., w święto Matki Bożej Zielnej. Przed odejściem na emeryturę zdołał jeszcze, w latach 1981-88, wybudować i poświęcić kościół filialny w Woliczce.

W 1989 r. ks. Władysław Aszklar, w wieku 76 lat, w tym 50 lat w kapłaństwie, przeszedł na zasłużoną emeryturę. Przeniósł się z plebanii do wyremontowanej własnym sumptem starej wikarówki. W 1991 r. Jan Paweł II mianował go prałatem papieskim, z prawem noszenia czerwonego pasa i biretu.

Na podstawie tekstu Artura Szarego z www.swilcza.pl, opublikowanego na portalu diecezji rzeszowskiej diecezja.rzeszow.pl, opracował Jaromir Kwiatkowski

Poleć innym!