8 sierpnia obchodzimy wspomnienie św. Dominika, prezbitera.

Św. Dominik urodził się około roku 1170 w hiszpańskiej miejscowości Caleruega. Pochodził z kastylijskiego rodu Guzmanów. Święcenia kapłańskie przyjął w 1196 roku. Oddawał się z zapałem pracy nad uświęceniem własnym i innych ludzi, głosząc słowo Boże. W czasie misji, w której towarzyszył biskupowi Dydakowi, zetknął się ze skutkami, jakie wywołała herezja albigensów. Jej członkowie nie tylko zaprzeczali ważnym prawdom wiary (np. o Trójcy Świętej czy Wcieleniu Syna Bożego), ale także burzyli kościoły i klasztory, niszczyli krzyże i obrazy.

Wraz z biskupem św. Dominik postanowił przyłączyć się do legatów papieskich, którzy wysłani zostali do południowej Francji, by zwalczać herezje albigensów i waldensów. Heretycy atakowali duchownych, wytykając im wystawne życie, wielkie majątki, więc św. Dominik postanowił prowadzić życie ewangeliczne na wzór Chrystusa. Gdy papież Innocenty III zatwierdził tę formę pracy apostolskiej, św. Dominik założył w Prouille – miasto było centrum herezji – klasztor żeński. Siostry zajmowały się głównie nauczaniem dzieci.

Zalążek nowej rodziny zakonnej powstał w 1207 roku, gdy do św. Dominika dołączyło 11 cystersów, którzy chcieli wieść podobny tryb życia apostolskiego. Pracę wśród heretyków skomplikowała jednak krucjata zbrojna przeciwko nim, którą papież ogłosił, gdy heretycy zaczęli palić i niszczyć kościoły, plebanie i klasztory. Wtedy też okazało się, że kapłani werbowani do jego akcji nie byli wystarczająco przygotowani. Zniechęcali się surowym trybem życia i niewygodami. Św. Dominik wybrał jedynie najpewniejszych współtowarzyszy. Tak w 1215 roku powstał Zakon Kaznodziejski, którego celem było głoszenie słowa Bożego i zbawienie dusz. 22 grudnia 1216 roku papież Honoriusz III zatwierdził nowy zakon, polecając biskupom, by udzielili mu jak najpełniejszej pomocy.

Kapituła generalna zakonu wprowadziła do reguły i konstytucji zapis, który mówił, że zakon nie może posiadać na własność stałych dóbr, ma żyć wyłącznie z ofiar. Dominikanie w ten sposób dołączyli do franciszkanów, augustianów, karmelitów, trynitarzy, serwitów i minimów, czyli zakonów żebrzących (mendykanckich). Św. Dominik przyjął do zakonu m.in. św. Jacka i bł. Czesława – pierwszy polskich dominikanów.

Założyciel dominikanów prowadził aktywne życie: często podróżował, głosił Ewangelię, organizował wykłady z teologii, zakładał nowe klasztory. Odznaczał się prawością obyczajów, żarliwością o sprawy Boże i równowagą ducha. Był niebywale serdecznym człowiekiem. Prowadził pracę misyjną w północnych Włoszech. Gdy był wyczerpany pracą w trudnych warunkach, wrócił do Bolonii, gdzie zmarł 6 sierpnia 1221 roku. Jego ostatnie słowa brzmiały: „Miejcie miłość, strzeżcie pokory i nie odstępujcie od ubóstwa”. Jego kult pojawił się zaraz po jego śmierci, a że odnotowywano łaski otrzymane za jego wstawiennictwem, rozpoczęto proces kanoniczny. W 1234 roku Dominik został wyniesiony do chwały świętych.

Modlitwa:
Boże, pozwól, aby Twój Kościół umacniał się dzięki zasługom i naukom św. Dominika. Niech ten wybitny obrońca prawd Bożych stanie się i naszym niestrudzonym orędownikiem. Amen (za: H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999, s. 184).

oprac. Tomasz Powyszyński

Źródła:

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/08-08a.php3

H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999.

Poleć innym!