2 maja obchodzimy wspomnienie św. Atanazego, biskupa i doktora Kościoła.

Atanazy prawdopodobnie był z pochodzenia Grekiem (można to wywnioskować z jego pism i imienia jego brata, Piotra). Urodził się w 295 roku w Aleksandrii. Zdobył wszechstronne wykształcenie pod okiem Aleksandra, późniejszego biskupa Aleksandrii. Jego młodość przypadła na czas prześladowań Dioklecjana i Galeriusza, więc miał wiele okazji, by podziwiać odwagę męczenników, którzy w strasznych torturach oddawali życie za Chrystusa.

W 315 roku Atanazy został pustelnikiem, żył na pustyni egipskiej. Wraz ze św. Antonim, swoim duchowym mistrzem, przebywał w samotni. Po tym, jak w 319 roku został diakonem, wezwano Atanazego, aby przyłączył się do walki z powstającą herezją Ariusza, który zaprzeczał boskości Chrystusa. Ta walka miała stać się głównym zadaniem jego życia. Po śmierci św. Bazyli powie o nim, że był jedynym obrońcą Kościoła w czasach, gdy szalał arianizm.

Gdy w 325 roku odbył się sobór w Nicei, po raz pierwszy zaznaczył się wpływ Atanazego, który wziął udział w soborze wraz ze swym biskupem. Można powiedzieć, że to dzięki jego wiedzy teologicznej i niezwykłej wymowie potępiono na soborze arianizm. Po śmierci Aleksandra jednogłośnie został wybrany na patriarchę w 328 roku.

Atanazy był biskupem czterdzieści sześć lat, z czego siedemnaście spędził na wygnaniu. Przyczynił się do tego jego stosunek do herezji ariańskiej. Sprzeciw wobec niej ściągnął na niego intrygi i prześladowania. Oskarżano go m.in. o bezprawne objęcie stolicy aleksandryjskiej i morderstwo ariańskiego biskupa.

Atanazy, którego można uznać za największego człowieka swoich czasów, nieulękłego wyznawcę wiary katolickiej, zmarł 2 maja 373 roku. Pozostawił po sobie wiele traktatów. A w dziele „Żywot św. Antoniego” dał podwaliny pod koncepcję życia zakonnego.

W czerwcu 2007 roku papież Benedykt XVI tak przedstawił postać tego wielkiego świętego:

Najsławniejszym dziełem doktrynalnym świętego biskupa aleksandryjskiego jest traktat O wcieleniu Słowa, boskiego logosu, który stał się ciałem, stając się takim, jak my dla naszego zbawienia. W dziele tym Atanazy, w zdaniu, które słusznie stało się sławne, stwierdza, że Słowo Boże stało się człowiekiem, abyśmy stali się Bogiem; stało się widzialne w ciele, abyśmy mieli pojęcie o Ojcu niewidzialnym, On sam też doświadczał przemocy ludzi, abyśmy odziedziczyli niezniszczalność. Przez swoje zmartwychwstanie Pan sprawił bowiem, że znikła śmierć niczym słomiany ogień. Podstawą całej walki teologicznej Atanazego była właśnie idea, że Bóg jest osiągalny. Nie jest Bogiem drugorzędnym, lecz Bogiem prawdziwym, a przez naszą jedność z Chrystusem możemy rzeczywiście połączyć się z Bogiem. Stał się On rzeczywiście Bogiem z nami.

Modlitwa:

Ojcze, który dałeś nam św. Atanazego, Twojego biskupa, by bronił boskości Twojego Syna, spraw, abyśmy pokrzepieni jego nauką i opieką nieustannie pogłębiali naszą wiarę i miłość ku Tobie. Amen (za: H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999, s. 104).

oprac. Tomasz Powyszyński

Źródła:

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/05-02a.php3

http://www.deon.pl/religia/swiety-patron-dnia/art,110,sw-atanazy-wielki-pasterz-i-wygnaniec.html

H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999.

Poleć innym!