17 stycznia obchodzimy wspomnienie św. Antoniego, opata.

Św. Antoni urodził się w 251 r. w Egipcie. W wieku 20 lat stracił rodziców, którzy byli bardzo zamożnymi i religijnymi ludźmi. Chcąc żyć w zgodzie z Ewangelią – w kościele usłyszał fragment z Ewangelii wg św. Mateusza mówiący o sprzedaniu wszystkiego, by być doskonałym – Antoni sprzedał ojcowiznę, a pieniądze rozdał ubogim. Siostrze zabezpieczył byt materialny i oddał ją pod opiekę szlachetnym paniom. Gdy już to zrobił, zamieszkał w grocie na pustyni niedaleko rodzinnego miasta, gdzie pracował fizycznie, modlił się i pokutował. Jest zrozumiałe, że taka zmiana trybu życia nie przyszła łatwo.

Antoni, jak głosi jego żywot spisany przez św. Atanazego, padał ofiarą ataków szatana, który ukazywał mu się pod różnymi postaciami. Walki wewnętrzne, których doświadczał, stały się motywem występującym w dziełach sztuki wielu artystów, m.in. Boscha czy Flauberta. Czasem zmieniał miejsce przebywania, by unikać rozgłosu. Sława i cuda, które czynił, ciągnęły się jednak za nim i sprawiły, że na pustynię zaczęli przybywać ludzie chcący poddać się jego kierownictwu duchowemu. Antoni na początku się opierał, ale z czasem zdecydował się ich przyjąć. Doszło więc do tego, że na oazie Farium zaroiło się od cel eremitów (mogło być ich około 6000).

W 311 roku św. Antoni przebywał w Aleksandrii, gdzie wspierał prześladowanych chrześcijan. Raz jeszcze potem – co miało związek z wystąpieniem Ariusza ze swoją herezją – musiał udać się do biskupa Aleksandrii, św. Atanazego. Tam chciał dowiedzieć się, gdzie leży prawda. Po rozmowach ze św. Atanazym stał się żarliwym obrońcą czystości wiary wśród swoich uczniów. Faktem jest, że cieszył się wielkim poważaniem. Jego korespondencja z mnichami zawiera głównie nauki moralne. Św. Antoni kładł w nich szczególny nacisk na podążanie indywidualną drogą do doskonałości, wsparte oczywiście lekturą Pisma Świętego. Korespondował także z cesarzem Konstantynem i jego synami. Ostatnie lata swojego życia spędził w grocie w górach położonych 30 km od Nilu – w okolicy Celzum.

Św. Antoni według podania zmarł w wieku 105 lat. Jego kult bardzo szybko rozprzestrzenił się na Wschodzie. W 561 roku jego relikwie zostały uroczyście przeniesione do Aleksandrii. W 635 roku, w związku z atakiem Arabów, przeniesiono je do Konstantynopola, skąd w XII wieku krzyżowcy zabrali je do Francji.

Św. Antoni jest patronem zakonu antoninów, rycerzy, dzwonników, chorych, hodowców trzody chlewnej (jedna z legend mówi, że uzdrowił niewidome prosię), a także koszykarzy, rzeźników, szczotkarzy i ubogich. Ponadto jest orędownikiem w czasie pożarów i epidemii. Wzywano go także, gdy kogoś męczyła choroba skórna. Wierzono, że święty strzeże przed ogniem. Ku czci św. Antoniego wyrabiano krzyżyki w kształcie litery tau.

Modlitwa:

Panie Boże, który dałeś św. Antoniemu opatowi łaskę służenia Tobie na pustkowiu i w modlitwie, spraw, abyśmy wspomagani przez niego mogli praktykować cnotę wyrzeczenia i zawsze Ciebie kochać ponad wszystko. Amen (za: H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999, s. 22).

Oprac. Tomasz Powyszyński

Źródła:
H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999.

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/01-17.php3

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/swieci/s_antoni_opat.html

Poleć innym!