21 listopada obchodzimy wspomnienie ofiarowania Najświętszej Maryi Panny. Przekonanie o tym, że Maryja już w dzieciństwie została przeznaczona na służbę Bożą, opiera się na tradycji pochodzącej z II wieku.

Informacje o tym wydarzeniu pochodzą nie z samego kanonu Pisma Świętego, ale z wczesnochrześcijańskich apokryfów. Najwięcej o pochodzeniu Maryi mówi napisana ok. 140 r. po narodzeniu Chrystusa Protoewangelia Jakuba. Czytamy w niej, że rodzicami Matki Najświętszej byli Joachim i Anna, a ich córka urodziła się, gdy byli już w bardzo późnym wieku. Dlatego też przed swą śmiercią zaprowadzili Maryję, która miała wówczas trzy lata, na wychowanie i naukę do świątyni. Scena, gdy mała Maryja wchodzi do świątyni, została utrwalona przez ikonografię chrześcijańską na wielu znanych obrazach (do których zalicza się powyższy obraz Tycjana).

W tamtych czasach istniał u żydów zwyczaj religijny, który polegał na ofiarowaniu dzieci, niekiedy jeszcze nienarodzonych, na służbę Bożą. Nim dziecko ukończyło piąty rok życia, zabierano je do świątyni w Jerozolimie i oddawano kapłanowi, który ofiarował je Panu. Niekiedy dziecko pozostawało w świątyni na wychowanie, ucząc się służby dla sanktuarium, pomagając wykonywać szaty liturgiczne czy asystując w nabożeństwach.

Zwłaszcza w Kościołach wschodnich panuje zgodne przekonanie, że ofiarowanie Maryi na służbę świątyni jest faktem historycznym. Potwierdzają to liczne przekazy i komentarze wschodnich pisarzy kościelnych.

Również wielu współczesnych pisarzy chrześcijańskich twierdzi, że ten fakt ma solidne podstawy historyczne. Przy świątyni mógł bowiem istnieć internat dla dziewcząt. Praca kobiet była przecież konieczna ze względu na potrzeby prania, naprawy kapłańskich szat liturgicznych, dostarczania nowych paramentów dla liturgii. Biblijna Druga Księga Machabejska napisana raptem 150 lat przed Chrystusem wskazuje na istnienie takiej instytucji. Czytamy w niej, że kiedy Heliodor wtargnął do świątyni, by ją ograbić:

Kobiety przepasane worami poniżej piersi zapełniły ulice. Zamknięte dotychczas dziewczęta jedne pobiegły do bram, inne na mury, inne wreszcie wychylały się przez okna. Wszystkie zaś wyciągały ręce do nieba i zanosiły błagania (2 Mch 3,19-20).

Dla uczczenia tajemnicy ofiarowania Maryi osobne święto obchodzono najpierw w Jerozolimie, prawdopodobnie już w VI w., gdy poświęcono w tym mieście kościół pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny. Od VIII w. dzień ten był obchodzony na całym Wschodzie. Na Zachodzie w 1372 r. wprowadził to święto w Awinionie papież Grzegorz XI, a w 1585 r. na cały Kościół rozszerzył je Sykstus V.

Poprzez to święto Kościół przypomina zasadniczą prawdę, że Maryja od wieków przeznaczona była w Bożych planach do wypełnienia zbawczej misji. Upatrzona przez Boga na Matkę Zbawiciela przez sam ten fakt stała się darem ofiarnym dla Ojca Niebieskiego. Poza tym święto to wskazuje na to, co wiemy już z Biblii: Maryja bardzo starannie przygotowywała się do wypełnienia swojej misji, o czym świadczy jej odpowiedź na słowa archanioła: „Oto ja służebnica Pańska” (Łk 1,38).

Modlitwa: Wszechmogący Boże, obchodzimy wspomnienie Najświętszej Maryi Panny, którą obdarzyłeś pełnią łaski, spraw dzięki Jej wstawiennictwu, abyśmy także mogli uczestniczyć w tej pełni. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa… (kolekta wspomnienia ofiarowania Najświętszej Maryi Panny).

Oprac. Paweł Pomianek

Źródła:
Ofiarowanie NMP w świątyni, http://kosciol.wiara.pl/doc/490253.Ofiarowanie-NMP-w-swiatyni/2.
Ofiarowanie Najświętszej Maryi Panny, http://brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/11-21.php3.
Ofiarowanie Najświętszej Maryi Panny, w: H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień roku, Olsztyn 1989.

Poleć innym!