9 października Kościół czci bł. Wincentego Kadłubka, biskupa, autora słynnej Kroniki Polskiej. W swoich czasach należał on do elity uczonych w naszym kraju.

Wincenty urodził się ok. roku 1160 w Karwowie pod Opatowem. Otrzymał jak na owe czasy doskonałe wykształcenie. Studia odbył na uniwersytecie w Bolonii albo w Paryżu (w każdym razie na jednym z najbardziej renomowanych ówczesnych uniwersytetów). Zagraniczne wykształcenie pozwoliło mu nie tylko zdobyć wielki zasób wiedzy, ale też pozwoliło mu na rozwój kulturalny. W ten sposób Wincenty był w tamtym czasie predysponowany do tego, by piastować wysokie urzędy i należeć do elity kraju.

W 1189 r. Wincenty został zatrudniony jako notariusz na dworze króla Kazimierza Sprawiedliwego. Mógł być również w tym czasie kapelanem książęcym. Prawdopodobnie właśnie w tym okresie zaczął też pisać Kronikę Polską – największe dzieło swego życia. Wytrawną łaciną opisał w niej dzieje narodu polskiego od czasów prehistorycznych, aż do lat sobie współczesnych. O. Hoever w swoich Żywotach Świętych Pańskich stwierdza: „Aż do Piotra Skargi nikt tak pięknie i z takim umiłowaniem nie pisał o naszej Ojczyźnie”.

Gdy książę zmarł, Wincenty został prepozytem kolegiaty sandomierskiej. W 1207 r., gdy zmarł biskup krakowski Pełka, ks. Wincenty został wybrany jego następcą, a papież Innocenty III ten wybór zatwierdził.

Jako biskup przyszły błogosławiony miał zwyczaj podpisywać się „Niegodny sługa Kościoła”. Należał też do najgorętszych zwolenników wówczas przeprowadzanych reform – z tego względu brał udział w licznych synodach. Do najważniejszych osiągnięć Wincentego jako biskupa należy wzniesienie kościoła na Kleparzu oraz reforma kapituł prowincjonalnych. Biskup wspierał też zakon cystersów, który darzył szczególnym poważaniem.

W 1215 r. biskup krakowski wziął udział w obradach Soboru Laterańskiego IV. Wprowadzono na nim obowiązek spowiedzi i komunii wielkanocnej, obostrzono przepisy dotyczące małżeństwa, by zapobiec szerzeniu się konkubinatów, położono nacisk na zachowywanie celibatu przez duchownych. Po powrocie do kraju Wincenty zaczął energicznie wprowadzać uchwalone ustawy w swojej diecezji.

W 1218 r., czując, że wypełnił już swoją życiową misję, za zezwoleniem papieża Wincenty opuścił swoją stolicę biskupią i przywdział habit cysterski, przyjmując imię Teodoryk. Mimo że miał ok. 70 lat, spełniał wszystkie obowiązki surowej reguły, do których należała np. dwugodzinna modlitwa od północy do drugiej nad ranem. W międzyczasie Wincenty pisał czwarty, ostatni tom swej Kroniki. Zmarł po pięciu latach surowego życia w zakonie, 8 marca 1223 r.

W roku 1633 r. dokonano otwarcia grobu Wincentego. Okazało się, że ciało jest prawie nienaruszone, co przyczyniło się do rozbudzenia jego czci. Wincentego beatyfikował w roku 1764 papież Klemens XIII. Błogosławiony jest czczony przede wszystkim w opactwach cysterskich. Jest on też patronem archidiecezji warmińskiej oraz diecezji sandomierskiej i kieleckiej.

W ikonografii bł. Wincenty przedstawiany jest w stroju pontyfikalnym. Jego atrybuty to pastorał oraz infuła leżąca u stóp.

Modlitwa
Boże, który błogosławionego Wincentego, wyznawcę i biskupa, unikającego zaszczytów świata, okryłeś chwałą pokory, prosimy Cię, abyśmy korzystając z przykładu tak wielkiej cnoty zasłużyli na udział w chwale niebieskiej. Amen. (Za: Hugo Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień roku, Olsztyn 1989, s. 512.).

Oprac. Paweł Pomianek

Źródła:
Hugo Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień roku, Olsztyn 1989, s. 511-512.
Błogosławiony Wincenty Kadłubek, biskup, Brewiarz.pl.

Poleć innym!