Przeżywamy Wielki Post, ale już jutro wejdziemy w okres Wielkiego Tygodnia, o którym warto napisać kilka słów.

6. niedziela Wielkiego Postu, nazywana Niedzielą Palmową, czyli Męki Pańskiej, rozpoczyna obchody Wielkiego Tygodnia. Liturgia Kościoła wspomina uroczysty wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy, a także rozważa Jego Mękę.

O tym wydarzeniu wspominają wszyscy czterej Ewangeliści. Ta niedziela przygotowuje wiernych do Paschy Pana. W Niedzielę Palmową ma miejsce obrzęd poświęcenia palm i uroczysta procesja do kościoła. Zwyczaj święcenia palm po raz pierwszy pojawił się ok. VII w. na terenach dzisiejszej Francji. Z kolei procesja wzięła swój początek z Ziemi Świętej.

Poświęcone tego dnia w kościele palmy wierni zabierają do swoich domów i zawieszają najczęściej pod krzyżem. Ten zwyczaj pojawił się w XI wieku. Ma to z jednej strony przypominać zwycięstwo Chrystusa, a z drugiej wypraszać Boże błogosławieństwo dla domowników. Popiół z tych palm w następnym roku zostanie poświęcony i użyty w obrzędzie Środy Popielcowej. W niektórych regionach przygotowuje się także okazałe, kilkumetrowe palmy wykonane z gałązek przystrojonych ciasno ułożonymi suchymi kwiatami i różnobarwnymi wstążkami. W Polsce Niedziela Palmowa nosiła także nazwę Niedzieli Kwietnej, bo zwykle przypada w kwietniu, kiedy to pokazują się pierwsze kwiaty.

W Niedzielę Palmową podczas każdej Mszy św., zgodnie z wielowiekową tradycją, czyta się opis Męki Pańskiej według relacji Mateusza, Marka lub Łukasza, natomiast Ewangelię św. Jana odczytuje się w Wielki Piątek.

Uroczystość Niedzieli Palmowej przypomina wydarzenia sprzed ponad 2 tys. lat. Wtedy spełniło się starotestamentowe proroctwo Zachariasza, który zapowiadał: „Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny — jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy” (Za 9,9). Niedziela Palmowa przybliża nas do Zmartwychwstania Pańskiego — punktu kulminacyjnego w całej historii zbawienia.

Czytania mszalne Wielkiego Tygodnia, który się rozpoczyna, będą nam przypominać kolejne epizody: wypędzenie kupców ze świątyni, ostatnie dyskusje Jezusa ze starszyzną żydowską, decyzję Sanhedrynu o konieczności zgładzenia „człowieka, który czyni wiele znaków” (J 11,47), wezwanie do czujności. „Wtedy szatan wszedł w Judasza, zwanego Iskariotą, który był jednym z Dwunastu. Poszedł więc i umówił się z arcykapłanami i dowódcami straży, jak ma im Go wydać. Ucieszyli się i ułożyli się z nim, że dadzą mu pieniądze. On zgodził się i szukał sposobności, żeby im Go wydać bez wiedzy tłumu” (Łk 22,3-6). Wydarzenia zaczynają się toczyć coraz szybciej. Najważniejsze z nich przypomniane zostaną w wielkotygodniowej liturgii Triduum Paschalnego.

Poniedziałek, wtorek i środa Wielkiego Tygodnia są dniami szczególnie poświęconymi sakramentowi pojednania. Od Wielkiego Poniedziałku do Wielkiej Środy włącznie Pan Jezus dzień spędzał w Jerozolimie i nauczał w świątyni.

Szczytem roku liturgicznego i Wielkiego Tygodnia jest Święte Triduum Paschalne Męki i Zmartwychwstania Pańskiego. Obejmuje ono liturgię Mszy Wieczerzy Pańskiej, sprawowaną wieczorem w Wielki Czwartek, wielkopiątkową liturgię Męki Pańskiej oraz najbardziej uroczystą i najpiękniejszą ze wszystkich liturgii Kościoła — Wigilię Paschalną sprawowaną po zapadnięciu zmroku w Wielką Sobotę — w Wielką Noc. Triduum kończy się wieczorem w Niedzielę Zmartwychwstania.

Marcin Stradowski

Artykuł został napisany na potrzeby serwisu eKAI. Publikacja w serwisie DziennikParafialny.pl za zgodą Autora.

Poleć innym!