W niedzielę przed Zesłaniem Ducha Świętego (a w formie tradycyjnej w czwartek poprzedzający ową niedzielę) Kościół obchodzi radosny dzień Wniebowstąpienia Pańskiego.

Wniebowstąpienie jest ukoronowaniem tajemnicy paschalnej. Chrystus przez czterdzieści dni po swoim zmartwychwstaniu ukazywał się uczniom, zaś czterdziestego dnia na ich oczach wzniósł się do nieba. W dniu Wniebowstąpienia człowieczeństwo Zbawiciela otrzymuje najwyższą chwałę, która jest nagrodą za doskonałe posłuszeństwo Ojcu. Święto to jest obchodzone w liturgii Kościoła od IV wieku.

W Piśmie Świętym o Wniebowstąpieniu Chrystusa wspominają lakonicznie Ewangelie Markowa (16,19) i Łukaszowa (24,50). Najobszerniejszy opis znajdujemy w Dziejach Apostolskich.

Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym. A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca: «Słyszeliście o niej ode Mnie – mówił – Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym. (…) gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi». Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba». (Dz 1, 3-5. 8-11).

Opis ten wskazuje na nierozerwalną łączność Wniebowstąpienia nie tylko z tajemnicą paschalną i zmartwychwstaniem, ale również z zesłaniem Ducha Świętego. Chrystus wspomniał o tym już podczas mowy pożegnalnej w czasie Ostatniej Wieczerzy, którą przytoczył Ewangelista Jan:

Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was (J 16, 7).

Fragment Dziejów Apostolskich kończy się radosną zapowiedzią powtórnego przyjścia Chrystusa na ziemię. Tajemnica Wniebowstąpienia dopełni się bowiem, kiedy do nieba wejdą również członki Mistycznego Ciała Chrystusa – wierni Kościoła. Samo wejście Chrystusa do nieba jest wejściem Arcykapłana Nowego Testamentu do świętego świętych, gdzie chce wstawiać się za nami. Także i o tym Chrystus mówił podczas swojej mowy w Wieczerniku:

W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem (J 14, 2-3).

Od roku 2004 za zgodą Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów uroczystość Wniebowstąpienia w Kościele polskim została przeniesiona na niedzielę poprzedzającą zesłanie Ducha Świętego. Zgodnie ze zwyczajem sięgającym V w. przed tradycyjnym (czwartkowym) dniem Wniebowstąpienia przez trzy dni odbywają się modlitwy błagalne o urodzaje i oddalenie klęsk żywiołowych. W Polsce urządzało się wówczas procesje do przydrożnych krzyży, stąd nazwa Dni Krzyżowe.

Po Wniebowstąpieniu Pańskim z ołtarza zabiera się już figurę Chrystusa Zmartwychwstałego, a czytania liturgiczne przygotowują wiernych na zesłanie Ducha Świętego.

Paweł Pomianek

Źródło:
Wniebowstąpienie Pańskie, Brewiarz.pl.
Wniebowstąpienie Pańskie, Liturgia.Bydgoszcz.pl.

Poleć innym!