W Kościele katolickim jest wiele innych racji, które jak najsłuszniej trzymają mnie na jego łonie. (…) trzyma mnie na łonie Kościoła katolickiego wspólna zgoda ludów i narodów, trzyma mnie autorytet, który od cudów wziął początek, karmił się nadzieją, wzrastał przez miłość, wzmacniał się latami. Trzyma mnie sukcesja biskupów, począwszy od samej Stolicy Świętego Piotra Apostoła, któremu Pan po zmartwychwstaniu zlecił pasienie owiec swoich, a na obecnym episkopacie skończywszy; trzyma mnie na koniec sama nazwa „katolicki”, która nie bez przyczyny tak przylgnęła wśród tylu herezji do samego Kościoła, że wszyscy heretycy, choć chcą żeby ich nazywano katolikami, to przecież, gdy jaki obcy człowiek zapyta ich o drogę do Kościoła katolickiego, nie mają odwagi wskazać mu swojej bazyliki, lub swojego domu.

Tak więc tak wielkie, tak liczne i tak drogie więzy imienia chrześcijańskiego słusznie trzymają człowieka wierzącego przy Kościele katolickim, chociażby prawda nie ukazywała się całkiem jasno z powodu ociężałości naszego umysłu i znikomości naszych zasług. U was natomiast wciąż słychać o samych obietnicach dojścia do prawdy, natomiast niczego takiego nie ma, co by mnie pociągało i zatrzymało. Gdyby te wasze obiecanki można było tak nieodparcie udowodnić, żeby żadna wątpliwość o nich powstać nie mogła, to by trzeba je postawić wyżej ponad te wszystkie racje, które trzymają mnie w Kościele katolickim. Jeżeli jednakowoż są to tylko obiecanki, które się nie spełniają, to nikt mnie nie zdoła oderwać od tej wiary, która umysł mój związała tylu i takimi więzami z religią chrześcijańską. (…)

Jeżeli zatem spotkasz kogo, co jeszcze nie wierzy Ewangelii, to co byś uczynił, gdyby ci powiedział: «Nie wierzę». Ja też nie wierzyłbym Ewangelii, gdyby mnie do tego nie skłonił autorytet Kościoła katolickiego